Beschermd worden door de natuur.

9 februari 2023 - St Lucia, Zuid-Afrika

Een relaxte vibe, overal palmbomen en een warme zon.  De rit van Swaziland naar St. Lucia zou onze laatste lange rit zijn en met deze kilometers op de teller hadden we de 2000 km behaald. Opnieuw keken we onze ogen uit door de bijna betoverende omgeving in Swaziland. Het was niet alleen de natuur en de uitgestrekte, diverse landschappen, maar ook de puurheid in de bevolkte gebieden. Mensen liepen in traditionele kleding, kinderen speelde vrolijk op straat en dieren liepen overal rond. Zelfs de bushokjes werden bezet door geiten. 
Bij de grens was het opnieuw een hele douane molen voordat we door mochten, dus nog een stempel erbij! Op de één of andere manier kun je na de grensovergang direct merken dat je weer in Zuid-Afrika zit. Het is niet direct uit te leggen waarom, want er zijn amper verschillen te zien, maar toch voelt het net ietsje anders. 
Het eerste stuk had Lisa gereden en lag ik halverwege vredig in coma op de stoel ernaast. Vanaf de grens reed ik verder en zoals iedere rit leest zij dan lekker haar boek. 

De snel- en autowegen zijn over het algemeen goed, je kunt gelukkig lekker doorrijden en behalve de normale verkeersregels en wat koeien of wandelende mensen langs de weg is er weinig op rekening mee te houden. Binnen wegen kunnen nogal variëren, soms zijn ze simpelweg smal met steile hellingen en dalen, soms kom je een reeks drempels tegen die is heeeeeel rustig moet nemen, soms gaten waar je zomaar je banden op kapot kan rijden en soms... Stuurt Google-maps je rustig over uitdagende zandwegen in de Middle of nowhere. 
Bijna iedere reis krijgen we wel zo'n onverwachte wending en op één wel zeer extreme uitdaging, waarbij we toch besloten anders te rijden, ging het altijd goed. Gelukkig was het deze keer een kort stukje, maar ook dan moet je je aandacht er 100% bijhouden. Terwijl we dwars door een zeer begroeid, tropische woud reden waren we slechts enkele minuten verwijderd van onze bestemming. Deste nieuwsgieriger we waren, wat er aan het einde van de weg zou zijn...

Het moment dat we St. Lucia binnen reden kregen we al direct een enorm goed gevoel bij dit plaatsje. Ons verblijf, Urban Glamping, maakte het alleen maar beter. 
Een zeer uitgesproken oudere dame ontving ons en vertelde ons van alles over de omgeving. Toen we St. Lucia inreden waren er enorm veel drempels en dat had duidelijk een reden. ''Hippo Village'', word het hier ook wel genoemd. S'nachts wandelen de nijlpaarden van de kust door het dorp naar de nabij gelegen rivier. Zolang je op afstand blijft en niet één van de zijstraatjes neemt ben je hier veilig. Een plaats waar we s'avonds laat op straat kunnen lopen, waar niemand het in zijn hoofd haalt je te beroven of je auto te stelen. Ze kunnen simpelweg geen kant op. Hier worden de mensen beschermd door de natuur en dat betekend ook dat men zich hier aanpast aan de natuur, niet andersom! 

Het was een rustige periode en dus hadden we een kamer voor 6 personen, mijn z'n 2en. Er waren 2 zwembaden, een uitgebreide keuken waar iedereen gebruik van maakte, je kon er BBQen en er waren wel 100 plekjes om heerlijk te relaxen. 
Dit was ons eerste ''hostel'', maar doordat het zo rustig was kon ik Lisa niet echt het hostelleven laten ervaren zoals ik gewend ben. ''Tja, die houden we dan maar tegoed voor Kaapstad''.

Helaas duren de reizen van A naar B soms wat langer dan gehoopt, dus ergens na 16:00u waren we aangekomen. Des al niet te min hadden we alle tijd om even helemaal tot rust te komen. Het is een luxe probleem, maar de lange ritten zijn nou eenmaal vermoeiend en al helemaal als je dat 8 dagen aan een stuk hebt gedaan. 

Precies toen wij de kamer in kwamen, die middag, begon de Load-Shedding tot 19:30u. Het went na een tijdje wel en bij dit verblijf hadden we (behalve onze helikopter ventilator) de noodzakelijke stroom. Het is voor toeristen ook eigenlijk niet zo dramatisch, tenzij je zwaar verslaafd bent aan je telefoon, want ook de wifi doet het vaak niet.
Voor de lokale bevolking buiten de toeristische gebieden is het een ander verhaal, zij hebben geen generators om bijvoorbeeld de koelkasten te laten draaien. Geen bereik in gevallen van nood of verlichting en dat uren lang. Dat is wel iets waar te weinig toeristen van bewust zijn. Aan de andere kant, wat kunnen wij eraan doen...? De opgewekte stroom word nu eenmaal verdeeld over verschillende plekken en hoe toeristischer het is, hoe minder je er echt van merkt.

In de avond zijn we gaan eten bij een restaurant vlak naast ons verblijf, Barraca Restaurant. Een aanrader voor iedereen! De obers zijn enorm vrolijk en vriendelijk, het eten is werkelijk fantastisch en niet al te duur en hun wifi werkt gelukkig erg goed. Soms kan wifi wel even prettig zijn. 

We waren hier net, maar we waren er nu al van overtuigd dat ons verblijf in St. Lucia veel te kort zou zijn. 

Om 07:00u ging de wekker. De gastvrouw had ons verteld over een snorkeltrip bij Cape Vidal. Het kostte wat moeite en ook werd ons geduld een beetje getest, maar rond 08:00u reden we die kant. In de omgeving zijn verschillende nationale parken en één daarvan was slechts 5 minuten rijden. Vanaf de ingang was het een uur, dwars door het park, naar de kust waar we onze snorkelgids zouden meeten. 
In het park lopen ook wilde dieren zoals Impala's, Zebra's, Waterbokken en er schijnen ook Neushoorns te lopen. Die laatste hebben we helaas niet gezien, maar achteraf hoorde we dat er slechts 3 zijn omdat de populatie in dit hele gebied moeilijk kan herstellen. Er wordt nog altijd veel gestroopt op Neushoorns, zelfs in het Krugerpark. 

De rit door het park was toch wel weer heel erg mooi en we waren enorm enthousiast om na al die safari avonturen eindelijk strand te zien. We waren ruim op tijd en namen een kijkje. Aan de rand van het oerwoud opende zich een gigantisch uitgestrekte kustlijn tot aan Mozambique, met hoge woeste golven. 
''Hoe gaan we hier snorkelen in hemelsnaam...?'' Was mijn reactie na het zien van de zee. Lisa had nog nooit echt gesnorkeld, dus voor haar was het helemaal een verrassing. 

Niet veel later kwam er een blauw autootje met surfborden op het dak aangereden. Al snel werd duidelijk dat dat onze gids was, een typische surfdude. In eerste instantie dachten we heel even dat hij uit Australië kwam o.i.d., maar het accent wat veel blanke Afrikanen hebben lijkt daar een beetje op. 

Ergens verwachtte ik dat we naar een andere plek gingen om te snorkelen, maar nee, we liepen naar toch echt naar een ondiep stukje water om te beginnen. Er zijn echter, dichtbij de kust, rotsen die als golfbrekers dienen en daarbij ligt er nog een wrak van een schip. Ondanks dat het af en toe wat lastig was door de stroming na een grote golf, was het heel erg goed te doen en zagen we boven verwachting enorm veel mooie vissen. 
Niet heel erg ver hier vandaan liggen enorme koraalriffen die nog volledig in takt zijn omdat het ook op zee nog beschermd natuurgebied is. In dit ondiepe stukje zie je niet echt kleurrijk koraal, maar dankzij de rotsen is er toch een hoop te zien. 

Na ongeveer een uurtje of ander half, hadden we een mooi rondje gedaan en hebben we nog een hele tijd zitten kletsen met de gids onder het genot van een bakje koffie en thee. Hij kwam oorspronkelijk uit Zimbabwe, had gestudeerd in Johannesburg en Groot-Brittanië en woonde nu al 12 jaar aan de kust in de buurt van St. Lucia. 
In de tussentijd waren er redelijk wat mensen op het strand gearriveerd, her en der stonden provisorisch in elkaar gezette partytenten en schaduwdoeken. De zon was heel erg krachtig en zelfs de dikke laag zonnebrandcrème kon ons niet beschermen tegen het verbranden. 
We hadden denk ik nog een kwartiertje op onze handdoek in de zon gelegen en later onder zo'n doek, maar toen we terug waren in het hostel ontdekte heel erg snel dat onze witte winter huidjes op sommige plekken vuurrood waren. Oeps... 
Een koude douche, een koel zwembad en heel veel aftersun waren onze redders. 

Later die middag zijn we eerst gaan lunchen bij onze vrienden van Barraca, een beetje souvenirs shoppen en s'avonds zaten we opnieuw bij Barraca. Het was zo'n gezellige plek dat we gewoon lekker bleven hangen en zelfs uitgenodigd werden om nog een drankje te doen nadat ze klaar waren.

St. Lucia had iets bijzonders. Als we verder nog geen plannen hadden gemaakt waren echt langer gebleven. Het was rustig en eenvoudig. Omringd door alles wat dit land aan natuur te bieden heeft en de mensen zijn ook hier zo ontzettend vriendelijk. 

We deden nog een drankje bij de Pub waar de obers ons voor hadden uitgenodigd. Een aparte klein café achter een vis-snackbar en... eten kun je daar beter niet doen, want de raten schoten soms langs. Uiteindelijk kwamen onze vrienden en gezelligheid kent geen tijd! 

Een trage dinsdagochtend was het gevolg, maar de tassen moesten ingepakt worden. Om 11:00u konden we onze was ophalen bij de buren en de rit van 2,5u naar Durban kon beginnen. Met toch een beetje pijn in ons hart verlieten we St. Lucia, maar tegelijkertijd deze kant van Zuid-Afrika. Durban was de aanloop voor het 2e deel van deze reis... Kaapstad. 

1 Reactie

  1. Christien:
    9 februari 2023
    En weer een heerlijk verhaal, Zo genieten 🥰🥰🥰