Cliché of niet. Reizen is jezelf tegenkomen.

De volgende bestemming. Aan de voet van een nieuw Nationaal Park, Manuel Antonio. Hoofdstad (of ja, de stad die eraan gelinkt is): Quepos. 
Onze busreis ging sneller dan verwacht en een kleine 2 uur later stond ik op het busstation in Quepos, waar ik mijn aansluiting zou moeten vinden naar het hostel. Dat bleek een hele eenvoudige publieke bus te zijn waar iedereen standaard instapte voor (omgerekend) 40 cent en weer uitstapte waar het men uitkwam tot de stranden van de stille oceaan. Zo gezegd & zowaar ook zo gedaan!

De eerste dagen was een dolle boel, ik was omringt met mensen en maakte dus weer veel nieuwe connecties. Het was een waanzinnige plek met 3 zwembaden, een restaurant en dakterras wat niet alleen over de hele accommodatie uitkeek, maar ook op het nationale park. Daarbij hoefde je slechts te knipperen met je ogen en de toekans vlogen constant langs! In 1 woord: ADEMBENEMEND! 
Drie keer raden welk hostel er zo ongelofelijk gaaf kon zijn.... Precies, Selina Manuel Antonio.

Terwijl ik -alles bij elkaar- misschien 7 euro kwijt was voor mijn reis hier naartoe, was ik bijna voor mijn verblijf ruim 10 keer zoveel kwijt geweest. Doordat de dame van de receptie de prijs in Dollars uitdrukte, kreeg ik eerst bijna een hartverzakking en wist met pijn en moeite uit te leggen dat dat niet de prijs was waar ik op had geboekt! ''Ik ga toch niet bijna 100 dollar betalen voor 2 nachtjes in een gedeelde kamer, zonder ontbijt!!? Voel even aan m'n voorhoofd''. Dit zei ik ongeveer, maar dan iets genuanceerder en met een zielig glimlachje. Ik was ervan overtuigd dat er een fout was gemaakt, de Selina's zijn dan wel prijzig, maar ik ben niet gek. Dus na een tijdje, gingen ze akkoord met het feit dat er iets niet goed was gegaan. En betaalde ik de juiste prijs.
(Ik zal eerlijk toegeven dat ik achteraf begon te twijfelen aan mezelf, maar door al dat boeken mis je soms wel eens wat. Ach ja, ik had wel de prijs die ik wilde hahaha!) 

Eenmaal gesetteld, opgefrist en lekker gebeld te hebben met oma, gezien het haar verjaardag was en dat natuurlijk niet overgeslagen mocht worden. Was het tijd voor een welkomstdrankje om 17:00u. Of was het 17:30? "Maar tegen mij zei de dame van de receptie 18:00'', klonk de stem van één van de nieuwkomers die zich ook op plaats van bestemming had gestationeerd. 
Tja, zo gaat dat dan en met een klein groepje begonnen we de uitvergrootte versies van Yenga & 4-op-een-rij te spelen. Op een gegeven moment waren we dat wel een beetje beu en hadden we al aardig kennis gemaakt met elkaar. We verplaatste ons van het dakterras naar de bar bij het ''hoofd'' zwembad en stonden op het punt met onze drankjes naar het strand te gaan voor de zonsondergang. Toen kwam de dame voor de welkomstceremonie (klinkt lekker overdreven en deftig dit) en het voorstellen kon beginnen. 

De kop was er -al lang- af en even later zaten we lachend onze lege maagjes te vullen aan een grote tafel in het veel te dure restaurant aan de overkant. Het was een gezellige avond met genoeg biertjes, leuke kennismakingen, interessante verhalen en wat vreemde vogels. Voordat de avond een verkeerde wending zou krijgen, ging ik redelijk op tijd naar bed. Ik had een leuke tip gehad, die ik de volgende dag wilde uitproberen. 

Ik heb lang genoeg in Quepos/Manuel Antonio gezeten om daar opnieuw (minstens) 2 blogs over vol te schrijven, maar ik heb er ook lang genoeg gezeten om al een beetje op een rijtje te zetten hoe mijn reis in Costa Rica verloopt. Met andere woorden, ik heb genoeg tijd gehad om na te denken.

In San José, het begin, had ik een behoorlijke jetlag die ervoor zorgde dat het me veel moeite kostte om ''het reisgevoel'' te ontwaken uit zijn winterslaap. Het geen wat ik zo graag weer wilde doen, het gevoel dat ik zo erg miste, leek moeizamer terug te komen dan ik dacht. Na een heel klein kruimeltje twijfel weg te vegen, vond ik het echter weer terug en kon de reis beginnen.
In Monteverde was ik helemaal in mijn element, maar door het eerste hostel werd ik gelijk met beide benen op de grond gezet. Het is natuurlijk niet alleen maar uitrusten en luieren als je iets wilt zien van een land.
In La Fortuna kwamen plezier en de realiteit in één klap samen. Ik moest gigantisch acclimatiseren wat betreft de constante warmte die eigenlijk alleen maar ''erger'' werd in de opvolgende plaatsen en natuurlijk het budget. Costa Rica is duur, dat wist ik van te voren, maar ik en vele reizigers met mij hebben dat behoorlijk onderschat. Aangezien ik nogal wat van plan, moest ik even de financiën overzichtelijker maken. 
In Jacò, was ik echt op mezelf aangewezen en ontdekte ik een plek die toeristen volledig kan vergeten in wat voor land ze écht zijn. De Amerikanen hebben deze kunstplaats volledig verziekt als je het mij vraagt. Op zich vond ik het geen ramp om even alleen te zijn, maar ik kwam uit een hele hoop gezelligheid. En eerlijk gezegd, voelde ik me daardoor voor het eerst sinds het begin -wel is waar maar een heel kort moment- een beetje eenzaam. 

In Manuel Antonio, ging het alle kanten op......:

Ik was, zoals bijna elke dag, op tijd wakker. Mijn ontbijt was de yoghurt en granula die ik de dag ervoor had meegenomen. Na samen een koffie'tje te drinken met Dominique, een Canadees met Belgische roots, maakte ik mij klaar om een ''verborgen'' strandje te zoeken.
Playa Biesanz, was de naam. Het was al behoorlijk warm toen ik begon met mijn zoektocht, maar het was hooguit een half uurtje lopen. De heenweg was ook een makkie, want het was alleen maar bergafwaarts. Heel erg fijn natuurlijk, maar ik hield in mijn achterhoofd dat ik diezelfde weg een keer terug moest lopen. Maar goed, dat is een zorgen voor later. 
Het laatste stukje was door de jungle waar de vogels en vlinders van alle kanten rond me heen vlogen. Aan het eind van het pad was een mooi, klein strandje. Het zand was dan misschien niet hagelwit, er hing een gemoedelijke sfeer en de ligging tussen de hoge rotwanden, ver van de bewoonde wereld en rustige water maakte het de perfecte plek om even te genieten van het ''niets doen''. Pura Vida = Puur Leven.

Er werden op het strand kajaks verhuurd en ook al was ik vastberaden bij het ontbijt dat te gaan doen vandaag, moest ik er toch echt even over nadenken. Maar na een tijdje niets doen ik pakte mijn spullen en liep naar de plek waar een aantal locals de hele dag kajaks en zonnebedjes stonden te verhuren. 
Fun fact, toen ik aankwam waren ze nergens te bekennen... Lekker dan. Toen ik mij bedacht dat het misschien toch geen goed idee was geweest, kwam er een man naar me toe en ik vroeg hem naar de kajaks. Hij had echter geen idee en vroeg of ik misschien op één van de zonnebedden bij zijn familie wilde wachten. Het was aan zijn accent te horen een Amerikaan, maar de rest sprak amper een woord Engels. Hij bood mij een biertje aan en ik werd er een beetje nerveus van, maar het was mij al snel duidelijk dat dat nergens voor nodig was. 

Jaren geleden, werd ik nog sneller nerveus dan een gekko wegspringt, als er vreemde tegen mij gingen praten. Tot ik als meisje van 22 jr  3 mannen leerde kennen en mij lieten inzien dat er nog goede mensen bestaan op deze wereld. De angst voor nieuwe dingen was zo goed als verdwenen na dat geweldige avontuur en ik denk het nog vaak aan terug. Maar er is toch wat veranderd in de laatste jaren, waardoor die onzekerheid nog al eens terugkeert. Zou het met de virusshow te maken hebben, waardoor ook mijn wereld vrij klein werd? Of is het gewoon de leeftijd of iets dergelijks? Ik weet het niet, het is mij in ieder geval duidelijk dat dit een reis van persoonlijke herontdekking is. 

Maar goed, het was ook erg onbeleefd om het af te slaan (en er waren uiteraard genoeg mensen om me heen voor het geval dat he). Dus daar zat ik dan, niet in een kajak, maar met een halve liter bier en het was nog niet eens 12 uur....
''Lekker bezig meid.'' Mompelde ik in mezelf na een 2e slok. 
Ik kwam in gesprek met David, 40 jaar en gelukkig getrouwd met een Amerikaanse uit San Diago & 2 jonge kinderen. Hij kwam zelf oorspronkelijk uit Salvador, een klein landje wat tussen Honduras en Guatemala ligt gepropt, zijn familie kwam voor het grootste deel hier uit Costa Rica. 
We hadden leuke gesprekken over van alles en zo nu en dan kwam één van de familieleden erbij om van alles te vragen in het Spaans... Ja, dat was een beetje lastig, maar ook grappig tegelijker tijd.

De kajakman was eindelijk weer op de radar verschenen, dus sprong ik die boot in en kon ik een uurtje peddelen. De zee was dan wel blauw en helder, maar het werd al snel zo diep dat het gewoon een grote donker blauwe massa werd. Nu was ik niet de enige die rond dobberde, maar het was ook geen vlak meertje ergens in de Ardennen, dat maakte het wel uitdagender. Ik genoot echter van top tot teen van dit mini avontuur op zee. Omdat het strand in een soort inham ligt van het vaste land, kon ik op verschillende strandjes aan de overkant of om de hoek van de kliffen aanmeren en rondkijken. Nu was niet ieder strand de moeite waard, maar ik meerde wel aan op een kiezelstrandje wat maar een paar uur per dag begaanbaar is. Enorme, maar ook sommige moeilijk zichtbare rotsformaties lagen voor de kust waar de golven met flinke kracht gebroken werden. Met wat armkracht en wat hulp van andere aangemeerde peddelaars wist ik aan land te komen. Ik bleef maar heel even om deze Jurassic Park locatie te bewonderen, want het werd al hoog water (en op 5 vierkante meter, gaat dat heel snel). Ik peddelde weer een stukje verder tot de golven kalm genoeg waren om even te blijven dobberen, peddelde weer verder. Even later bleef ik weer even drijven en bewonderde alle prachtige vogels die van boom naar boom vlogen. Het leek wel een onbewoond eiland en er was wel een strandje, maar het was nog al een uitdaging om er überhaupt te komen. Dus bleef ik daar nog even wat langer hangen om van een afstandje weg te dromen. 

Toen ik weer terugkwam zag ik dat ik bijna ander half uur weg was, maar blijkbaar had niemand dat in de gaten gehad. Prima! 
Ik had behoorlijke trek gekregen en wilde eigenlijk vertrekken om ergens te gaan eten, maar David duwde weer een biertje in mijn hand en zijn tante, Vanessa, wees naar de BBQ. Ik kon simpelweg geen goeie reden verzinnen waarom ik niet mee zou doen en ja hoor, daar zat ik dan goddelijk vlees en verse groentes van de BBQ naar binnen te werken. 
Het leek erop dat ik vrienden aan het maken was, want iedereen wilde een praatje maken en waren enorm geïnteresseerd.  Uiteindelijk was ik ook wel volledig ontdooit en had ik een geweldige middag! 

Rond een uur of 3, veel later dan de planning omdat ik de andere stranden ook nog wilde zien, liep ik terug de enorme steile hellingen op. Die was ik toch echt even vergeten en aangezien het gewoon dik 30 graden was, kwam ik aaaaaardig bezweet terug bij Selina. Gelukkig kon ik mijn spullen neergooien, kleren uittrekken en het zwembad in springen. 
Alsof ik nog niet genoeg gesocialized had die dag, kwam ik in gesprek met een Duits meisje en hadden gelijk grote lol (mochten mensen zich afvragen waar al die Europeanen zijn, ze zitten in Costa Rica). Het was ''Happy Hour'' en zo zat ik met een paar Nederlanders, Duitsers, Engelsen & Canadezen lekker aan de cocktails, de avond moest echter nog beginnen!
Het werd één van de gezelligste avonden tot nu toe en ik kwam ineens met 3 Duitsers in gesprek die alleen een biertje kwamen doen. Bleek echter dat zij net van Drake Bay kwamen en mij wat gouden tips konden geven hierover. Gezien ik daar best mee in mijn maag zat omdat het niet ''zomaar één van de populaire bestemmingen is'', was ik ontzettend blij met deze random ontmoeting! 
Plus, zij deden mij denken aan de vrienden die ik maakte in Thailand, wij hadden het echt precies kunnen zijn.
Het werd niet extreem laat, maar nog wel iets gezelliger toen ik overbleef met Milo, an Englisch guy, en een laatste biertje. Hij vertrok de volgende dag naar (even geen idee waar), wat best jammer was want ik had een goeie klik met hem....Maar ja, na het afscheid nemen was de avond compleet.

Deel 1, Quepos/Manuel Antonio.