De echte safari is van start!

Geen Load-Shedding, redelijke wifi en geen wekker om 05:00u. We zitten nu in een prachtige lodge als tussenstop van het Krugerpark naar het zuiden en dus even tijd om bij te komen. 

Ons verblijf bij Tingala Logde, lag midden in het zo geheten Silonque Game Reserve. Slechts 15 minuutjes rijden van de stad Phalaborwa waar één van de Gates was om het Krugerpark in te gaan. Na een heerlijk uitgebreid ontbijt en een rustige start van de dag, maakte we ons klaar om eindelijk aan het echte safari avontuur te beginnen. 

Ons survival pakket bestond uit vers gesneden brood, een pot pindakaas & pasta en een soort kruidenkaas. Genoeg water, wat fruit en natuurlijk de nodige hoeveelheid Afrikaanse koekjes. 
Vóór we het park in mochten, moet je je eerst melden. Gegevens worden uitgebreid gecontroleerd, bij de ingang kwam de bewaking met zijn hond de auto nog even vluchtig checken en we mochten gaan. 

Het is van belang dat je van te voren goed bedenkt hoe je wilt rijden en wat je wilt zien. In de supermarkt hadden we de dag ervoor een uitgebreide map gekocht met alle routes en info over de dieren en Lisa had het plan voor de komende dagen volledig uitgestippeld. 
De wegen in het park zijn over het algemeen gewoon van asfalt en de zandwegen zijn gelukkig goed te doen. Dus in dat opzicht stonden ons geen gekke verrassingen op te wachten. We reden rustig door, namen de omgeving in ons op en spraken vol enthousiasme ons besef dat we Echt in het Krugerpark waren, naar elkaar uit! ''LISA KIJK! VOOR JE, EEN OLIFANT!'' 
Een mannetje stond in zijn eentje rustig te eten, maar was te ver weg om er goeie foto's van te maken. We konden iets dichterbij komen en toen we door wilde rijden, stuitte we op nog eens 6 olifanten met jonkies aan beide kanten in de struiken.
Zo ongelooflijk dichtbij, dat het bijna eng was. Het zijn prachtige, maar gigantische beesten en ze zijn natuurlijk wild, wat simpelweg betekend dat je altijd voorzichtig moet zijn.

We konden natuurlijk niet de hele dag bij dezelfde olifanten blijven staan en reden door. Voor 18:00u vanavond moesten we ons nieuwe verblijf bereiken en tot nu toe duurde iedere rit langer dan gepland. 
Een hele tijd kwamen we amper dieren tegen, hooguit Impala's en misschien een Waterbok tussendoor. Gelukkig is het park alleen al een genot om doorheen te rijden, want ook de flora en fauna is adembenemend. 
Na een tijdje reden we langs een brede rivier, we zagen een kudde olifanten, een aantal buffels en niets vermoedend reden we langs een giraffe pal naast ons verschuilt stond in de bosjes. Lisa ging vol in de remmen en zo stonden we op nog geen 3 meter afstand van een prachtige giraffe, die tevreden stond te knabbelen aan een hoge boom. Giraffen zijn een stuk onschuldiger en zolang je geen rare dingen doet zijn ze niet gevaarlijk. 

Weer een heel eind verder kwamen we uit bij een lange, brede brug over de rivier. En ja hoor, opnieuw een hele kudde olifanten met hun jonkies die spelend aan het genieten waren van een verkoelend bad. Een stukje verderop stonden nog waterbokken, Gnoes, koedoes en Impala's en een nijlpaard was zich aan het voorbereiden om ook het verkoelende water in te gaan. Hier konden we ook veilig uitstappen en goeie foto's maken. De hitte kwam ons echter zonder genade tegemoet door de warme wind die langzaam over dit bijna onwerkelijke landschap door ons haar werd geblazen. Als het had gekund zou ik hier de hele dag naar kunnen kijken. 

De tijd begon nog niet echt te dringen, maar zonder dat je het doorhebt gaat de tijd genadeloos snel en moesten we toch een klein beetje meer tempo gaan maken. 
Van uitgestrekte graasvlaktes, over (soms droogstaande) rivieren, bergen en jungles met eeuwen oude bomen. Het landschap kan in een paar kilometer volledig veranderen en dus ook het weer. In de verte zagen we de lucht gevaarlijk donker worden en we reden recht op een hevige stortbui af. Drie keer raden wie er achter het stuur zat toen het ging regenen.... Precies, ik. 

Eén van de belangrijke tips die we hadden meegekregen was, als er meerdere auto's ergens stilstaan, is het was interessants te zien. Er liep een kleine nieuwsgierige Jakhals voorlangs de auto's en ondanks dat ik al helemaal enthousiast werd van dit diertje, was er iets veel interessanters te zie namelijk.... Leeuwen! Helaas konden we ze niet goed zien, er lagen 2 leeuwen hun schoonheidsslaapje te doen in het hoge gras. Het had weinig zit lang te blijven staan en we reden weer door.

Nog een klein stukje en we waren bij de Orpen Gate, waar we eruit moesten om dan met een goed tempo door te rijden naar ons verblijf. 
Maar we kwamen nog een hele kudde zebra's tegen en niet veel later ook een hele kudde giraffen die enorm nieuwsgierig op de weg bleven staan en uiterst gefascineerd de auto bestudeerde van een kleine afstand. 
Op het moment dat we ervan overtuigd waren niks meer tegen te komen, stond er plots een auto stil dwars over de weg. Hij reed een klein stukje door en ja hoor. Lisa schreeuwde het bijna uit en we konden onze ogen haast niet geloven, er lagen 2 leeuwenwelpen midden op de weg te relaxen. Tot ze uiteindelijk verdwenen in het hoge gras, konden we ze van heel dichtbij bewonderen. 

De eerste dag in het Krugerpark was meer dan geslaagd en we hadden al zo ontzettend veel gezien, maar er was nog een heleboel te spotten de komende dagen. 

Toen we op het vliegveld aankwamen in Johannesburg, konden we een simkaartje halen zodat we ten alle tijden internet hadden. Op dat moment leek het ons toch niet echt nodig (zelf heb ik dit ook nooit eerder gedaan op andere reizen). Gezien de wifi tot nu toe telkens best slecht is en we google-maps vrijwel elke dag nodig hebben om van A naar B te komen realiseerde we nu dat het achteraf wel handig was geweest. Dus met wat pijn en moeite wisten we in te loggen op de wifi aan de receptie bij de Gate, zodat we wisten waar we heen moesten rijden. 

Sunbirds Oases Lodge, niet ver van Hoedspruit was ons onderkomen van de komende nacht. Het was al half 6 geweest eer we wegreden van de Gate, dus dat werd doorrijden. Uiteraard was het laatste stuk een hobbelige zandweg met redelijk steile hellingen, maar om 18:30u kwamen we aan op een prachtig terrein vol flora en fauna. 

Ik heb de tel niet bijgehouden, maar zo veel mensen hebben ons gewaarschuwd van te voren over de bevolking hier in Zuid-Afrika, maar zelfs tot op dit moment van schrijven is iedereen hier zo vriendelijk en gastvrij, dat ik niet kan ontrafelen waar al die dramatische verhalen vandaan komen. 

Bij Sunbirds werden we met enorme enthousiasme ontvangen door François, een jonge man die uit Pretoria afkomstig was en hier sinds een aantal permanent aan de slag was. Hij gaf ons een rondleiding en we hadden onze tassen amper neergezet of hij nam ons mee naar een uitkijkpost aan de rand van het terrein. Er stonden niet ver vandaan 2 jonge olifanten langs het hek te eten. Het uitzicht was geweldig vanaf die plek en het zat er vol met wilde dieren, omdat het een aangrenzend reservoir was aan het Krugerpark. We stonden dik een uur te praten en inmiddels was het al donker geworden, maar één van de olifanten was ook een kijkje komen nemen. Hij vertelde ons dat deze olifant mensen op een positieve manier leek te herkennen en inderdaad, daar stonden we dan contact te maken met het jonge dier die op zijn beurt zijn slurf in de lucht gooide en ''ja'' knikte. Een teken van nieuwsgierigheid en ook echt het maken van contact. 
Met haast tranen in mijn ogen van verwondering keek ik hem aan, riep zachtjes wat woorden en hij leek daadwerkelijk op ons te reageren. 

Mijn ervaring met olifanten in Thailand zal altijd één van de meest bijzondere momenten zijn die ik bij mij draag, maar dit... Deze olifant was wild en vrij en zal (hopelijk) nooit ondervinden hoe het is om in de handen van verkeerde mensen te recht te komen. 
Op het melkwitte maanlicht na was het te donker om foto's te maken en ik had mijn telefoon niet bij, laat staan dat ik er aan dacht om 'm te pakken. 

De aller beste en mooiste momenten in je leven zijn niet vast te leggen op foto's of filmpjes, dat heb ik jaren geleden al geleerd. Daarbij doe ik mijn uiterste best om prachtig beeldmateriaal mee te nemen naar huis, maar er zal geen foto tussen zitten die een ander precies hetzelfde kan laten zien wat ik met eigen ogen heb gezien. 

Dit was nog maar dag 1 van ons safari avontuur en er volgt nog ander halve dag, maar die moet ik later schrijven want mijn ogen zijn amper meer open te houden.