Geduld is een schone zaak.

12 februari 2022 - Puerto Viejo de Talamanca, Costa Rica

De tijd die ik nog overheb begint langzaam korter te worden. Ook al voelt het alsof ik hier al maanden ben, ik ben nog niet klaar om naar huis te gaan... Het is een mentale detox geworden en ik heb zoveel bijzondere en leuke mensen ontmoet met prachtige verhalen, waardoor ik gigantisch aan het denken word gezet. Keer op keer.
Wat reizen zo mooi maakt zijn alle nieuwe dingen die je ontdekt, cultuur, de natuur, de bevolking. Je kunt volledig tot rust komen of juist tot leven. Er is iets spiritueels aan reizen en geen reis is hetzelfde.

De bootreis terug naar Sierpe was slechts het begin van wéér een lange reis. Voor een land wat maar een keer zo groot is als Nederland is het niet bepaald mogelijk om één route te volgen zonder af en toe een volledige dag te reizen.
Nu was het reizen in Thailand soms nog veel erger, maar dat is gewoon een gigantisch land. En op de eilanden in Indonesië duurt het soms oneindig lang omdat de wegen niet al te best kunnen zijn.

Zolang een reis van plaats naar plaats niet te veel stress oplevert, vind ik het helemaal niet erg om een paar uur aan één stuk te rijden. Het is tenslotte een feit dat je een land het best ontdekt door rond te rijden in plaats van vliegen bijvoorbeeld.
Ik moet wel eerlijk opbiechten, met de reispilletjes die ik hier heb gekocht lig ik minstens de helft van de tijd tijdens een rit in coma.

In Sierpe zou er een “gedeelde” taxi staan die mij naar Palmar North bracht, waar ik de publieke bus kon nemen naar San José. Het kostte een beetje moeite om de juiste chauffeur te vinden tussen alle hongerige schreeuwende mannen “TAXI! TAXI! TAXI!” Maar ja, dat hoort er gewoon bij in landen zoals deze. Op den duur raak je er ook aan gewend waardoor ik in alle kalmte rond vroeg wie ik moest hebben.

Ik was een beetje bang dat het in Palmar North weer een heel gedoe zou worden om de juiste bus te vinden. Maar het was nog vroeg en de manager van Mohagine had mij verzekerd dat het appeltje eitje was.

Ik stapte uit en zag direct een klein busstation met een loketje en alle busschema's. Ik betaalde de taxichauffeur en wilde hem bedanken, toen hij ineens heel opdringerig in het Spaans vertelde dat de bussen gevaarlijk waren en dat hij mij wel naar San José kom brengen voor 80 dollar. Stomverbaasd luisterde ik naar een Roemeense vrouw in het busje die het voor mij vertaalde, ''Gevaarlijk?! Waar heeft die het over!'' Dacht ik. Ik zei tegen de vrouw dat ik niet eens 80 dollar bij me had en dat ik gewoon met de bus ging. Ze vertaalde het naar de chauffeur en hij liep geïrriteerd naar de bestuurderskant van de bus.

Ik kom nog net de vrouw bedanken en liep lichtelijk verbaasd naar het busstation. Tot nu toe was bijna iedere taxi of buschauffeur of wie dan ook hartstikke vriendelijk, maar deze man was gewoon uit op geld omdat ik westers was en geen Spaans spreek... ''Stik er lekker in'' dacht ik.

Het kaartje voor nog geen 7 dollar voor de publieke bus vond ik toch een stuk beter. En gevaarlijk.... Er waren hartstikke veel backpackers die deze bussen nemen, plus een vriendelijke oude man die op dezelfde bus wachtte vertelde mij welke bus ik moest hebben toen er 40 minuten later 3 touringcars stonden.

De busreis duurde wel lang, zo'n 7 uur inclusief 2 tussenstops. We reden de hele kustlijn af tot aan Jacó en reden toen via een soort omweg naar het centrum van San José. Eenmaal daar moest ik zelf mijn weg vinden naar het hostel. Voor het gemak had ik voor 1 nachtje bij Selina geboekt en omdat ik de stad in het begin te voet had bewandeld wist ik via wat herkenningspunten de weg te vinden vanaf het busstation. Goeie test voor mijn richtingsgevoel. Plus....ik wilde geen geld meer uitgeven aan taxi's, alleen als ik het niet kon vinden of het donker werd.

De afgelopen weken heb ik in een behoorlijk tropisch klimaat geleefd. Het was vooral aan de kust in Manuel Antonio overdag soms zo warm dat het niet te doen was in de zon en in Drake Bay was het bijna net zo warm, maar ook heel erg vochtig. In San José is het echter een stuk koeler en vooral s'avonds is het niet warmer dan 17/18 graden. Ik kwam aan in een korte broek, een topje en slippers... dus dat was even wennen. (Maar ook wel even lekker verfrissend!)

In het hostel herkende de staf mij meteen en ik voelde me gelijk thuis, maar na een heerlijke warme douche (die ik al 3 weken niet had gehad) dook ik op tijd mijn bed in. Dat reizen kan soms best vermoeiend zijn. Bij het ontbijt kwam ik in gesprek met een groepje jonge en zeer bijzondere Britse jongens en niet veel later nog een Britse kerel die toevallig dezelfde kant op ging als mij die dag (dat was wel leuk...).

San José was slechts een tussenstop om naar de Caribische kust door te reizen. Om 8 uur werden we opgepikt door de shuttlebus naar Puerto Viejo.
De reis er naartoe duurde zo'n 6 uur en buitenom mij en Shane zat er een Duitse familie in de shuttle, met een kind wat 6 uur lang heeft zitten schreeuwen en krijsen. Op den duur was ik werkelijk in alle staten, wat dat kind betreft, de ouders leken er vrij weinig om te geven. Het kan ook goed gaan met kleine kinderen, maar waarom reis je in hemelsnaam zo ver met je kids die een leeftijd hebben waardoor ze niks meer weten van die reis over 15 jaar?!

We reden dwars door de provincie Límon en in deze streek worden alle bananen geteeld die wij in Nederland eten! We passeerde zowaar de fabriek van Chiquita Bananas! San José ligt wat hoger dus tussen Límon en SJ reden we nog een prachtig stuk door de bergen, daarna was het niet meer dan bananenplantages en wegwerkzaamheden. Waarom ze hier zo intensief bezig waren aan de weg begreep ik niet helemaal, maar daar kom ik later nog op terug.

Ik had voor de eerste nacht een hosteltje genaamd: Oasis Beachfront. Het was een heel eenvoudig, schattig hostel met slechts 3 kleine gedeelde slaapkamers. De keuken en het zitgedeelte was allemaal in het zand gebouwd en je kon aan bijna iedere palmboom een hangmat vinden. Ook kon je naar de zee lopen, maar zwemmen was er niet bij omdat het hier vol ligt met koraal.
Nadat ik mij had geïnstalleerd en mijn bikini aan had, wandelde ik naar het dichtstbijzijnde strand Playa Cocles (ja ik schrijf het goed zo).

Een uitgestrekt strand wat vóór mij zou reiken tot aan de Bocas del Toro eilanden in Panama en achter mij nauwelijks onderbroken doorgaat tot ver na Nicaragua. Het was best druk op het strand, maar voornamelijk met locals. Niet alleen de muziek die van alle kanten kan, maar de mensen, de gebouwen, alles liet zien dat het een Caribisch gebied is met sterke Jamaicaanse invloeden. Dus vrijwel overal Reggae vanuit de grote boomboxen. Erg vervelend. De zee was iets minder uitnodigend om zomaar een duik in te nemen. De stroming is behoorlijk sterk en het is een non-stop geweld van grote golven, wat dan weer wel perfect is voor de ervaren surfer.

Het reizen van plaats naar plaats is niet altijd goed voor je eetritme en vaak eet ik om hele rare tijden, op zulke dagen. Dus rond een uur of 2 wilde ik gaan lunchen bij een restaurantje genaamd Reggae Land. En dan verwacht je reggae door de speakers, nou helaas het was 90's uur.

Ik moest ook genadeloos lang wachten op het eten en in de tussentijd had ik Shane gestuurd waar ik was, want hij moest ook nog lunchen.
Inmiddels ben ik het lage tempo met veel dingen wel gewend, maar ik had het idee dat het hier nog een tikkeltje lager lag. Ik had wel hele leuke gesprekken met Shane en na de lunch liepen we samen terug naar het dorp. Overdag is het in principe geen enkel probleem om alleen te lopen, fietsen of chillen als vrouw zijnde. S'avonds is het een ander verhaal en dat werd wel duidelijk toen we langs de weg een bordje tegenkwamen waar opstond ''Walk in Pairs''. O...keeee..... Duidelijk.

Shane verbleef ergens anders, dus om te voorkomen dat ik alleen zou lopen in het donker spraken we af elkaar te meeten na het avondeten bij mijn hostel. Ik kwam de kamer in en nog voor ik de onmogelijke klim naar mijn bed kon maken om even te liggen, raakte ik in gesprek met al mijn kamergenootjes. Scott, afkomstig uit Canada en qua uiterlijk pasta hij helemaal in de Rasta wereld. Hij had al zijn reisplannen ivm covidskie moeten omgooien en was nu op een soort Surf & Chill vakantie in Costa Rica. Lucas, een enorm knappe Britse jongen die slechts hoeft te knipogen en de meiden vallen om. Hij had een beetje een arrogante uitstraling, maar hij was echt totaal het tegenovergestelde. En zowel met Lucas en Scott kon ik echt enorm lachen. Dan waren er nog twee Britse meisjes van 19, alleen hun namen kan ik mij niet meer herinneren, een Duits meisje van 18 en Fenne. Een 22 jarige studente uit Nederland, die een tussenjaar nam van haar studies. Het waren stuk voor stuk aardige meiden, maar hun visie en manier van denken was zo anders dat ik niet echt met kon, of überhaupt wilde connecten. Misschien is het toch echt de leeftijd ook al hoeft dat niet altijd een probleem te zijn, dit waren echt meiden die nog zo ontzettend veel te leren hadden over reizen.. Ach, ik was ook nog een gup op m'n 18e.

We gingen met de hele club een hapje eten en belandde bij een restaurantje waar we uiteindelijk 2 uur hebben gewacht tot iedereen zijn/haar eten had. Ik zal eerlijk zijn, 2 uur wachten is wel heel erg lang, maar ik kon er ook wel om lachen. Het interesseert ze ook niet en je hoeft niet te rekenen op korting of een uitgebreid excuus. Je komt met een grote groep, waarvan de helft allemaal eisen gaat stellen, jammer dan wacht je maar. Heerlijk! Ik zou het met alle liefde eens willen uitproberen in Nederland, want wat zijn we toch ongelofelijk verwent!!

Omdat ik mijn telefoon vergeten was in het hostel, kon ik Shane niet berichten waar ik was en tegen de tijd dat we terug waren, kon ik hem niet bereiken ivm wifi-bereik. Dus ging ik met mijn vrolijke kamergenoten rond in het rond, opzoek naar een feestje. De Britse meiden en het Duitse meisje waren niet meer te genieten na ons dineravontuur, met de rest had ik daarentegen een hele hoop gezelligheid.
We kwamen uit bij het hostel waar Shane verbleef (en daar kwam ik hem gelukkig ook tegen). Het was duidelijk een partyhostel en aan het type mensen te zien werd er niet alleen alcohol gedronken. Laten we het erbij houden dat het een enerverende avond was, maar dat ik vooral erg gelachen heb en dit was nog maar het begin van mijn week in Puerto Viejo!

(Het kan zijn dat er nogal wat spelfouten en dergelijke in staan.... Maar ik heb nog veel te vertellen en de tijd begint te dringen.)

2 Reacties

  1. Peter:
    12 februari 2022
    Weer een genot om van je te horen! Nog geen heimwee toch? 🤗👍🍀🍀
  2. Christien:
    12 februari 2022
    heerlijk wat een verhaal weer🤣😘🎉