Het gevoel van puur geluk zit in de kleine dingen.

Na Tamarindo ging de tijd ineens heel erg snel. Nog 2 plaatsen vóór de reis naar huis begon en na deze 4 dagen wilde ik gewoon niet meer terug naar het ''gewone'' leven. 
Door de bekende gezichten die ik daar tegen was gekomen, maar ook de nieuwe mensen die ik had leren kennen leek het wel alsof de tijd stilstond. Ik moest mijn gedachte er des te meer van weerhouden dat de tijd, in werkelijkheid, aan het dringen was. Hier wist ik eindelijk te accepteren dat ik ook een paar dagen helemaal niks mocht doen. En het accepteren van die gedachte heeft mij bijna 4 weken gekost.... Ik heb natuurlijk al meerdere dagen relaxed gedaan, lekker aan het strand gelegen of gewoon aan het zwembad. Maar na zo'n dag moest ik altijd iets doen van mezelf, mijn tijd hier is te kostbaar om niet optimaal te benutten. 
Ik realiseerde mij echter dat dat een typisch Nederlands-maatschappelijk stemmetje is, maar ook dagen van ontspanning zijn belangrijk. Iets wat ik hier gewoon kon doen wanneer ik er zin in heb en niet moest plannen van te voren! 

Terwijl ik dromerig naar de muziek luisterde in het restaurant, wachtte ik op mijn shuttlebus. Er stond niet perse mediterende muziek op, maar tussen de Britney Spears hits werden er liedjes gedraaid die ik de avonden daarvoor in de clubs hoorde. Wat had ik genoten van Tamarindo en als ik dit van te voren had geweten, had ik hier nog veel langer kunnen blijven! 

Maar we gingen door. Terug het hoge gebergte in, naar Monteverde. 
Ook hier was ik natuurlijk al geweest, het was mijn eerste bestemming na San José. Hier begon het echte avontuur bijna 5 weken geleden. Ik had er bewust voor gekozen om hier nog een keer heen te gaan voor de sfeer, de natuur en de souvenirs (haha). 
Het zou weer een lange reis worden, maar dit keer kwam de shuttle maar 10 minuutjes ''te laat''. Werkelijk, ik had het niet eens erg gevonden als ie niet was gekomen! 
Na een uurtje moest ik van bus wisselen en ik was blijkbaar de enige die naar Monteverde ging, dus voor een prikkie had ik gewoon een privé shuttle! Met pijn in mijn hart, weet ik nu niet meer hoe mijn chauffeur heette, maar het was echt de beste chauffeur ooit! 
We reden eind van de middag de bergen in en door al het gehobbel en geslinger kon ik niet meer slapen. Plus, het uitzicht was ook veel te mooi om te missen! De wegen zijn niet breed, sommige stukken zijn niet eens geasfalteerd, zitten vol met gaten en de berm... lijkt af en toe meer op een afgrond. Als je geen ervaren automobilist bent of een toerist die het onderschat, ligt er gegarandeerd een ongeluk op de loer. (Dan moet je er wel even bij bedenken dat deze chauffeurs een behoorlijke snelheid aanhouden af en toe en dat er zelfs grote trucks over deze steile wegen rijden.) Soms vallen de ogen bijna uit mijn hoofd als het maar op een haar na goed gaat! 
Door één van die trucks moesten een paar personenauto's uitwijken naar de berm, alleen één van de automobilisten had zich vast gereden in de berm. Het was een vrouw die alleen leek te zijn en mijn chauffeur vroeg of het goed was dat we even stopte om te kijken of ze hulp nodig had.. ''Natuurlijk is dat goed!'' Zei ik. Er was nog een voorbijganger gestopt om te helpen en uiteindelijk stonden we met z'n alle de auto uit de greppel te duwen! Nadat dat was opgelost, bedankte de chauffeur mij zo enorm en legde mij uit hoe dit was gebeurt. Het enige wat in mij opkwam, was het idee dat er bij lange na niet zoveel behulpzame mensen in Nederland waren. Daar laten de eerste 5 voorbijgangers je gewoon staan als zoiets zou gebeuren... Maar ja he, daar hebben we de ANWB. 

We reden verder en het was al tegen zonsondergang, dus het landschap was oogverblindend mooi. Hier en daar stopte we even zodat ik van het uitzicht kon genieten en niet veel later stopte we op een goeie plek om de zon volledig onder te zien gaan. Misschien vanwege de chauffeur, de avontuurlijke reis of misschien gewoon het landschap, maar dit was één van de mooiste zonsondergangen die ik hier in Costa Rica had gezien. Het was niet eens volledig helder, maar daardoor ontstond er een explosie van kleuren toen de zon tussen 2 wolken en een paar centimeter boven de bergen zweefde. 

Het laatste stukje duurde nog een kleine 20 minuten. Ik zat dit keer in het Selina Hostel alleen die was een behoorlijk stuk buiten Santa Elena ( de hoofdstad van deze streek). Het eerste wat in mij opkwam ''Shit, hoe ga ik dit met al die souvenirs doen?'' Hahahaha! Ik zei gedag tegen mijn chauffeur en bedankte hem voor de geweldige rit. 
Ik bevond me hoog in de bergen, op steenworp afstand van het nationaal park en het was....Koud!! Niet meer dan 17 graden en een dag geleden lag ik in 37 graden af te koelen in de zee! Klein verschilletje maar en dat waren de warmste & koudste dag direct achter elkaar die ik hier heb meegemaakt. Goeie test voor de weerstand. 

Het hostel was daar in tegen wel echt super gaaf! Het was echt helemaal in de Rocky-Mountains stijl en het restaurant had zelfs een openhaard. Het enige wat nog miste was een dik pak sneeuw (gelukkig maar trouwens, want daar was ik niet bepaald voor in de stemming.) Na het inchecken en installeren, raakte ik al gelijk in gesprek met een paar kamergenoten en in slechts een paar minuten voelde ik mij weer helemaal thuis. Om de dag tot het laatste moment goed af te sluiten reserveerde ik één van de Jacuzzi's voor een uur. Ik haalde een cocktail en daar zat ik dan, met af en toe een wolkje en een prachtige sterrenhemel boven mijn hoofd. 

Ik was alleen in de Jacuzzi en terwijl ik genoot van de warme bubbels, herleefde ik alle geweldige dingen die ik tot nu toe had meegemaakt. Het gevoel wat daarbij kwam, is wat ik ''Puur geluk'' noem. Pura Suerte.

De volgende ochtend werd ik vroeg wakker -zoals elke ochtend- van natuurlijke geluiden. Dit keer was het geen zwerm schreeuwende vogels of een familie Brulapen, maar van de regen en de wind. Omdat de nachttemperatuur hier gemakkelijk daalt tot zo'n 12 graden, had ik een dik dekbed om me helemaal in op te rollen en nog even te luisteren naar de druppels tegen het raam vóór mijn maag begon te knorren. 
Na een heerlijk en gezond schaaltje yoghurt met vers fruit en granula, had ik nog een paar uur voordat ik voor de 2e keer zou gaan ziplinen. Helaas heb ik dat uiteindelijk moeten annuleren. Een paar dagen geleden heb ik een Empanada met kip gegeten (onderweg naar Tamarindo, om precies te zijn) en mijn vermoeden ging uit naar het feit dat die kip niet helemaal goed bereid was. Een voedselvergiftiging ligt hier overal op de loer en ik was al een hoop reizigers tegengekomen die dat hadden ervaren. De dagen daarna had ik er wel wat van gemerkt en de buikpijn was met vlagen best vervelend, maar die ochtend vertrouwde ik het gewoon niet. Ik kwam er nog redelijk goed van af vergeleken met sommige mede backpackers, maar dit soort dingen horen er nou eenmaal ook bij.
Gelukkig had ik het ziplinen de eerste keer in Monteverde ook al gedaan, dus was het geen ramp. Plus daar heb ik jullie toen uitgebreid over verteld, want het is nog steeds één van de aller vetste dingen die ik ooit gedaan heb!

Ik bracht de rest van de ochtend door met gembertheetjes, belde met het thuisfront, schreef een blog, deed nog een dutje en dat leek allemaal aardig te helpen. Na een paar uur was de buikpijn zo goed als verdween en sprak ik één van mijn roommates. Andrew, een (beste knappe) Amerikaan die net terugkwam van het Nationaal Park samen met Christian, een andere Amerikaan die oorspronkelijk Dominicaans was. Ze hadden zich ingeschreven om later naar de Hanging Bridges te gaan en Andrew vroeg of ik mee wilde en zonder twijfel zei in enthousiast ''ja''! Er was nog een jongen die meeging, Salvador. Een jonge knul van 21 jaar, afkomstig uit Portugal en woonde momenteel in Duitsland. Het was een leuk zootje ongeregeld en ik heb me echt een ongeluk gelachen. 

Selvatura Adventure Park, is waar (net als in La Fortuna) een mooi pad door het regenwoud is aangelegd met hangbruggen. Het was echter al de hele dag regenachtig, dus poncho's en regenjassen waren onmisbaar. Dit was één van de dingen die ik de vorige keer in Monteverde niet had gedaan, net als La Fortuna.... Funfact, dit was ook een spontane beslissing, dus ik zag een zeer bekent patroon daarin. 
Het is ook een onderdeel van het Nationaal park, Monteverde Cloud Forest en ja... We zaten ook echt in de wolken! De regen maakte het er niet minder leuk door, sterker nog, het gaf een prachtig mysterieus beeld. Het was daarbij niet echt koud en enorm verfrissend en in ander half uur hadden we de route gelopen. 

Het Cloud Forest (Biologisch nevelwoudreservaat Monteverde) is een natuurreservaat, gelegen langs de Cordillera de Tilarán in de provincies Puntarenas en Alajuela. Het gebied van 10.500 hectare met nevelwoud omvat 6 ecologische zones en 90% oerwoud. Het natuurreservaat is in 1972 opgericht en Monteverde betekent ''Groene Berg''. 
Dit is even een korte en exacte uitleg over dit gebied, maar in de volksmond word het een ''nationaal park'' genoemd. Door het regenachtige klimaat is het een gigantisch vruchtbaar gebied met enorm veel wildlife en een aantal zeer bijzondere diersoorten zoals de Quetzal vogel. 

Op de terugweg hadden we gevraagd om afgezet te worden in het stadje Santa Elena. De mannen hadden trek na de wandeling, dus gingen we eerst naar Taco Taco. Een leuke tip voor liefhebbers van Mexicaans eten! De lucht brak open en in het zonnetje voelde het als een mooie voorjaarsdag. Ik was onder andere nog een keer naar Monteverde gekomen om wat souvenirs in te slaan, hier waren ze betaalbaar en ik had hierna nog maar één stop, dus kon ik wel wat kwijt in mijn tas. Ik wilde de mannen er niet mee belasten en was ik van plan om eventueel terug te lopen of alleen een taxi te nemen. Tot mijn verbazing vonden ze het geen enkel probleem en vergezelde mij vrolijk in de souvenirwinkeltjes. Ze verklaarde mij ook voor gek om het idee terug te lopen.... Dat was zeker een uur lopen en alleen maar bergopwaarts. Oke oke, dat had best een pittig wandelingetje geweest moet ik toegeven.

Door het spontane uitje werd het toch nog een super leuke, productieve dag en dat heb ik echt te danken aan deze 3 geweldige gasten! In de avond ging de gezelligheid gewoon door, ik sprong de Jacuzzi weer in en deelde hem met een Duits stel en Phil, een Brit en één van mijn roommates. Er was echter iets kapot aan de pomp, waardoor ze niet zo warm en bubbelig waren als de avond ervoor. Dus toen onze tijd voorbij was, wist ik niet hoe snel ik onder een warme douch moest springen! Het waaide ook nog eens enorm hard, waardoor de temperatuur niet bepaald meewerkte. 
Nadat ik weer was opgewarmd was vergezelde Andrew, Christian en Salvador met nog een hele groep andere (voornamelijk Amerikanen) voor wat kaartspelletjes bij de openhaard en na een paar biertjes stonden we lekker te dansen op de (niet al te beste) mixtape van de DJ. 

We eindigde de avond bij het kampvuur (wat niet zonder risico was vanwege de harde wind), maar na al die biertjes, hilarische kaartspellen en gekke dansjes volgde er bijzonder genoeg nog een aantal diepgaande gesprekken tot het vuur bijna was gedoofd. En zo was dit korte verblijf in Monteverde, krachtig en zo veel meer dan ik ervan had verwacht! Er was nog één bestemming die ik perse wilde bezoeken en daar zou ik de volgende ochtend naar vertrekken!