Niet iedere plaats of avontuur gaat over rozen.

22 januari 2022 - La Fortuna, Costa Rica

Rustig aan een koffie'tje en langzaam aan het ontbijt. Het begon allemaal heel ontspannen, er waren meer dan genoeg dingen die ik kon doen vandaag... Maar geen idee wat het zou worden. Een beter begin kun je eigenlijk niet hebben toch?

Kelvin, één van de Nederlanders, kwam er gezellig bij zitten en vertelde dat hij samen met Renske & Callum (Een jongen uit London) ook scooters wilde huren die dag en naar de vulkaan wilde gaan. Hij vroeg of ik ook mee wilde en na even nadenken leek dat wel een goede activiteit om de dag mee te vullen, en ook heel gezellig. Dus spullen gepakt en zo liepen we naar hetzelfde bedrijfje waar ik de dag ervoor was geweest. Ik was er wel van overtuigd dat zij genoeg scooters hadden en het was zulke goeie service, dit bedrijf raad ik iedereen aan! (Voor alle lezers die wellicht ooit besluit naar Costa Rica af te reizen, La Fortuna Rentals).

Helaas, ondanks dat dezelfde knul die mij gisteren hielp ontzettend blij was dat ik terugkwam, hadden ze net de laatste scooter verhuurd voor de dag en stuurde ons door naar het enige andere bedrijf in de buurt die scooters verhuurde. 
Dit bedrijf deed de zaken een vleugje anders en nam het verhuren ietsje ''serieuzer''. De deposit was belachelijk hoog en dan nog de voorwaarden en de verhuurprijs die niet mis waren. Maar goed, we wilde er 2 en we waren met 4, dus op die manier leek het te overzien. (Uiteraard na een tijdje wikken en wegen, treuzelen en zoeken op internet of er écht niks anders was.)
Klaar voor vertrek, de heren achter het stuur en de dames achterop. Dat.... was echter voor korte duur. 
De straat was nat en bij het draaien, gleed de scooter van Callum & Renske weg waardoor ze vielen. Gelukkig geen verwondingen, maar het was recht voor 't bedrijf en de scooter tikte net de neus van een geparkeerde auto aan. Dus de scooter had een deukje en de auto een schrammetje, maar die bleek nog eens van de eigenaar te zijn. En dat.... bracht enige frustratie. Het duurde even voordat we eruit waren en net als in Thailand weten ze je wel een poot uit te draaien voor zoiets lulligs..

Na dat dat achter de rug was, wilde Callum niet meer rijden. Dus mocht hij bij mij achterop en vanaf dat moment ging de hele rit goed. (Tja, skills weetje!)
Uiteraard ging dat ook niet zonder slag of stoot. Ik had bijvoorbeeld nog maar 2 keer in mijn leven met iemand achterop gereden en dat waren geen 2 meter lange kerels. Dus dat was echt even spannend. 
We reden de stad uit, Callum leek weer een beetje bijgekomen van de schrik, op het gemakje richting de vulkaan. Het was een prachtige route, al hadden de scooters het wel zwaar om bergopwaarts te komen hahaha. 

Blijkbaar reden we veel te ver door, maar dat ontdekte we uiteindelijk (inclusief 2 tussenstops) pas toen we over vreselijk hobbelige weggetjes het einde bereikte. Het zweet was me al 10 keer uitgebroken, maar we hadden geen andere keuze dan diezelfde weg een stuk terug te rijden.  Nadat we dit zonder kleerscheuren overleeft hadden, pauzeerde we aan de oevers van het meer in het plaatsje El Castillo.
Het was nog een klein stukje terug en dan kwamen we uit bij het Nationaal Park van de vulkaan Arenal. Na het betalen van de entree en wat instructies volgde we wandelend een pad gevormd in de lavavallei. 
Het was een aardig klimmetje naar boven en doordat het geen recht pad was, moest je je ogen op de grond gericht houden. Tuurlijk stopte we soms even om te genieten van het uitzicht en het vreedzame beeld wat de natuur in de loop der jaren had gecreëerd. 
Op het hoogste punt kregen we een 360 graden uitzicht over vrijwel het hele park wat doorliep tot hoog op de vulkaan zelf. Het is zo bijzonder om te zien, dat wat ooit een verlaten zwarte massa werd door de ongekende krachten van moeder natuur, door dezelfde kracht een ademende, bloeiende en kleurrijke groene massa is geworden. Bewijs dat de natuur zich altijd wel weet te herstellen, als het de kans krijgt.

De weg naar beneden werd vervolgd in de jungle met, uiteraard, kronkelige paadjes tussen de lianen, bananen bomen, kapokbomen van honderden jaren oud en het werd er niet perse koeler op. Ondanks dat het een beetje afzien was door de warmte was het een geweldige wandeling. Het heeft iets heel buitengewoons om door de jungle te kunnen lopen, ''hoe zou het er over 100 jaar allemaal uitzien'' dacht ik terwijl ik de oneindige creaties had gemaakt. 
Naast de prachtige vogelzangen, vlogen de muggen ook om onze oren en kwamen we uit bij een klein kratermeer. En hoe graag we op dat moment een duik wilde nemen, het zag er niet heel erg uitnodigend uit.

Na de wandeling besloten we terug te rijden naar La Fortuna om eerst een late lunch te pakken en daarna de scooters terug te brengen. We lunchte bij een ''Soda'' net voor de stad. Het was een grote tuin met allemaal kleine overdekte zitplaatsen en overal hingen bordjes met teksten in verschillende talen gemaakt door de gasten. Wij mochten er ook eentje maken, dus nu hangt er een bordje ergens in een tuin die de herinnering met zich meedraagt van deze dag. 

Eenmaal bij onze vrienden van de verhuur plek, moesten Kelvin en ik de scooters nog aftanken terwijl Renkse en Callum alvast de schade afhandelde van het ''ongelukje''. 
Toen was er nog een probleempje. De deposits. Blijkbaar was er een storing bij de bank en kon het niet gelijk teruggestort worden. Stonden we dan, met google translate allerlei informatie en dergelijke uit te wisselen. En dat duurde uren. Uiteindelijk moesten we het doen met wat papieren bewijzen, de contactgegevens van de bank en max 15 dagen geduld.... Dus laten we hopen dat het ook echt goedkomt.

Na dit gezeur, was het tijd voor BIER! En na een paar biertjes een ''goeie'' douch. 
Het werd veel te laat, maar het was ook ontzettend gezellig. Omdat het nergens is toegestaan te roken op het terrein, stond een paar uur later de parkeerplaats vóór het hostel vol met mensen die overal vandaan kwamen! De meest zinloze gesprekken, de grappigste ontmoetingen en gratis shotjes. Tja... Dan word het wel laat.
Aan alle gekheid komt ook een keer een eind, wanneer we ons realiseerden dat de wekker over een paar uur ging, was het feest heel snel klaar. 

De volgende ochtend, die voor iedereen wat moeite kostte, was het tijd om afscheid te nemen van Renske, Kelvin, Callum & Luisa. Iedereen ging een andere kant op en helaas is de kans klein dat ik één van hen nog eens tegenkom in Costa Rica, maar dat hoort er ook bij. 

Ik vertrok naar Jacò (spreekt uit als Hakko). Niet perse een must om naartoe te gaan, maar ik was op doorreis naar Quepos/Manuel Antonio helemaal naar het zuiden aan de Stille Oceaan en had door het boekingsprobleem geen keuze.
Mijn shuttle kwam echter 40 minuten te laat en wat denk je dan? ''Als ik dit had geweten had ik nog een half uur langer kunnen blijven liggen....''. Nu is dat in Azië redelijk normaal, dat bussen oid te laat komen, maar hier zijn ze 99 van de 100 keer te vroeg! 
Daarbij had ik de weg naar Jacò ietsje onderschat als het ging om reisziekte en dus was ik na een uur noodgedwongen de buschauffeur te vragen aan de kant te gaan. Het duurde zeker 10 minuten voordat ik weer normaal kon ademhalen en gelukkig waren de mensen in de bus heel erg aardig, ze boden me water aan en er was een Engels meisje die enorm sterke pilletjes had uit Mexico. Met trillende handjes wist ik niet hoe snel ik ze in moest nemen en we gingen op het gemak weer verder. 
Toen we eindelijk de bergen uitreden, hadden we een tussenstop waardoor ik even de tijd had bij te komen, water te halen en iets stabieler terug de bus in kon. De pilletjes leken steeds meer in te kicken en toen we de weg vervolgde viel ik als een blok in slaap, maar echt 3 uur lang in coma. Sterk spul dus, al ben ik dat meisje eeuwig dankbaar! 

Jacò is een kustplaats met een enkeling hoogbouw, een rivier (net buiten de stad) vol met krokodillen, gigantisch veel verkeer, tè veel luxe resorts en villa's en bijna volledig overgenomen door de Amerikanen. Er waren 3 dingen die je er kon doen: surfen, bakken op het strand en feesten. 
De sfeer was een beetje dubbel en kwam mij bekend voor.... Kuta Beach, in Bali (alleen ipv Amerikanen, hebben Australiërs daar de meeste invloed en de sfeer is iets gemoedelijker). Mijn hostel was wel oké, alles was netjes en schoon, het had een goeie keuken, warme douches, een mooi zwembad en dakterras en het lag praktisch gezien aan het strand. De sfeer was ook hier een beetje raar en echt gezellige backpackers waren er ook niet, maar ach 2 nachtjes overleef ik wel. 

Ik heb dan ook eerlijk gezegd weinig méér te vertellen over dit korte verblijf. Op zich sprak ik hier en daar wel wat interessante mensen en kon ik om de hoek lekker eten voor een iets minder Westers prijsje. Een paar duiken in de zee genomen, lekker gedut in een hangmat op het dakterras, de zonsondergang bekeken met een biertje en op tijd naar bed, dat waren mijn dagen in Jacò. 

Ergens in de afgelopen week zijn de covidskie maatregelen in Costa Rica stiekem een beetje aangescherpt, je merkt er niet zo veel van maar één daarvan is dat alles sluit om 22:00u. Als je zin hebt in een feestje, moet je dus vroeg beginnen of op straat verder gaan, maar wanneer je daar niet echt voor in the mood bent en een kamer hebt waar de ramen van enkel glas zijn.... Ben je erg blij dat alles na 22:00u stil is.

Ik vertrok op dinsdagochtend met de publieke bus naar Quepos/Manuel Antonio voor 5 nachten, in totaal. Volgens de route apps zou de bus er om........ 10:30u..., 11:00u..., 11:20u? of toch 11:55 u zijn.......? Je snapt het al... (gelukkig) samen met 2 andere reizigers uit hetzelfde hostel stonden we bijna ander half uur te wachten. En wat wilde ik graag weg uit Jacò! 

Tja, simpelweg geduld hebben.... Is soms het enige wat je kunt doen. Niet te vergeten ondertussen water drinken en het zweet van je gezicht afvegen, het zal maar 33 graden zijn om 11:00u smorgens! 

1 Reactie

  1. Christien:
    23 januari 2022
    wauw wat een verhaal weer.❤❤