Een natuurspektakel waar & wanneer je het niet verwacht.

La Fortuna, het fortuin aan de flanken van de zeer actieve vulkaan Arenal. Oke, de laatste echte uitbasting was in augustus 2000, maar dagelijks stroomt er nog lava uit. (Wel is waar alleen in de top en de westerlijke kant, die je amper kan zien, maar toch).

Vanuit een koel en nevelig Monteverde reden we door een schitterend berggebied. Hobbelige weggetjes over beekjes, langs weilanden vol paarden, koeien en geiten. Dwars door de wolken, met daaronder uitzichten die je alleen in fotoboeken of ansichtkaartjes ziet. 
We reden richting het Arenal meer, om daar vervolgens op een kleine ferry te stappen en verder te varen naar de overkant (ongeveer dan). De boot voer langs de oevers van de ongerepte regenwouden. Witte reigers vlogen laag over het rustige water en zonder het echt te zien voelde je het wildlife bruisen in de jungle.

Eenmaal aangekomen, was het gelijk stukken warmer! Dus daar stonden we dan met al onze dikke vesten, wolle sokken en lange broeken. (Nee hoor, zo dramatisch was het dan ook weer niet). 
Nog een stukje met een shuttle bus en 4 uur na vertrek kwamen we aan bij het Selina Hostel in La  Fortuna. 
Oke, het was bloedheet vergeleken met Monteverde, benauwd en best vochtig... Van dat weer, dat je alleen maar BOE hoeft te roepen en je hebt een zweetsnor. Tja, dat was dus even wennen. 

Het hostel was super gaaf en iedere avond organiseerde ze een kampvuur met welkomstdrankjes en allerlei andere activiteiten. Alleen we waren te vroeg in het hostel, dus na even wat lagen kleren uit te trekken, wandelde Luisa & ik de stad in op verkenningstocht. Het was de hele dag bewolkt geweest en dat was blijkbaar normaal. Rond zonsondergang klaarde het echter op en konden we niet alleen de top van de vulkaan zien, maar ook nog eens de zon die daar achter onderging. Overal stonden mensen op straat, het verkeer stond bijna stil en iedereen moest een foto maken van dit magische schouwspel! (Ik natuurlijk ook).
Bij het kampvuur maakte we veel contacten en bleek ik verre van de enige Nederlander te zijn. Niet veel later waren we met een hele groep, waarvan er maar 2 niet Nederlands waren... Dat bracht de nodige humor met zich mee. 
 

De volgende dag had ik behoefte mijn eigen plan te trekken en ja hoor, hier verhuren ze ''scooters''! (Deze scooters zijn natuurlijk een klein beetje opgevoerd, anders kom je de bergen niet op.)
Voor iets meer dan 30 euro had ik de hele dag een scooter en kon ik gaan en staan waar ik wilde. Er was ook ongelooflijk veel te zien en te doen in deze omgeving, maar voor vandaag wilde ik gewoon de mogelijkheid hebben om te genieten van de omgeving. 
En dat was al een avontuur op zich. 
Ik volgde de doorgaande weg langs de vulkaan & het meer naar boven op de kaart. Het was wel weer even wennen en spannend om alleen met een scooter op pad te gaan. Niet heel gek, gezien ik in Nederland nog nooit van m'n leven op een scooter heb gezeten en het blijkbaar geen probleem vind dat in verre verkeersonveilige landen te doen...Tja en dat was ook alweer 3 jaar geleden.

Het ging eigenlijk gelijk goed en na een paar steile haarspelbochten zat ik er weer goed in. Ik stopte wanneer ik zin had, genoot van waanzinnige uitzichten over het meer en van de vulkaan. Spotte ontzettend veel vogels en neusberen langs de weg.
Ze zien er dan wel verleidelijk schattig uit, maar deze beestjes hebben behoorlijk lange nagels en vlijmscherpe tanden, dus niet te dicht in de buurt komen.... Al waren die ''snoezige'' diertjes wel heel nieuwsgierig zodra je stopte.

In het dorp Nuevo Arenal stopte ik voor een lunch en een bakje koffie. Er was amper een toerist te vinden in de wijde omgeving en dat maakte het eigenlijk best wel relaxed. Wederom een mooi uitzicht, want het lag op een steile berghelling met het meer op de achtergrond. 
Ik wilde via een soort zijweg als het ware een rondje rijden om weer terug te komen in La Fortuna. En er zouden wel wat stops onderweg zijn die de moeite waard waren. In de verte zag ik echter een paar boze, donkere wolken ontstaan, maar die waaien vaak over dus geen probleem dacht ik. 
Het begin van die weg ging prima, het was wat steiler en hier en daar wat random gaten in de weg, maar ach heb wel gekker meegemaakt. Totdat het asfalt uit het niets ophield en de weg veranderde in een maanlandschap. Grove keien, grint, zand, diepe gaten. Daar werd ik een beetje onzeker van, toch hield ik het nog een aardig stuk vol omdat er af en toe weer asfalt was en ik de hoop hield dat dat zou blijven. 
Toen bleken de donkere wolken toch niet helemaal over te waaien en grote spetters kletterde op mijn helm. Ik was in de middle of nowhere. Het ging gegarandeerd regenen en dit was niet de weg waar ik moest rijden als het met bakken uit de hemel zou vallen.

Dus ik reed terug naar de hoofdweg. Bedacht nog even om verder door te rijden, maar besloot toch op het gemak voorwaarts te maken naar La Fortuna. Het leek er even op alsof ik de grote bui wist te ontkomen, de weg is per slot van rekening één en al bochten door de bergen, waardoor de koers wel eens veranderd....Maar helaas, uit het niets leek er wel een tsunami over me heen te komen. Met pijn en moeite wist ik op een lagere snelheid door te rijden en ik ving tussendoor nog een glimp op van een gigantische regenboog boven het meer.
Het was me weer een avontuurtje en ik was helemaal doorweekt, maar het was wel een geweldig toertje!

Terug in het hostel, iets later dan verwacht, vroeg Luisa of ik mee wilde naar de ''geheime'' waterval om een verfrissende duik te nemen. 
El Salto is de naam. Een kleine waterval onder een brug, net buiten het centrum van La Fortuna en je moet het maar net weten! Plus, officieel is het verboden te betreden.
Oke ik had dan al een verfrissende douch gehad, maar een verfrissend bad kon ook nog wel. Ik bracht de scooter netjes op tijd terug en liep een beetje op de gok er naartoe. Het begon echter weer te regenen en ondanks dat het dan niet koud is, weer natte kleding had ik geen zin in. Ik schuilde in een soort garage waar een lokale markt aan de gang was en werd in alle vrolijkheid begroet in het Spaans. Blijkbaar komen er niet veel outsiders op deze markt, dus dat was wel even leuk. 
Bij aankomst was ik verbaasd door de oude man die aan de kant van de weg zat met een veiligheidsvest aan en hielp oversteken. ''Ik dacht dat dit een verboden plek was?'' Ik liep over een smal paadje naar beneden en daar was het dan, gewoon onder een brug lag daar nietsvermoedend een klein paradijs.
Met een touw, geknoopt aan een hoge boom (hoe dat ooit is gelukt, geen idee) kon je het water in slingeren. En het was een geweldige duik kan ik zeggen!! 

Voor de meeste watervallen moet je bijna 20 euro aan entree betalen en je kunt er niet eens zwemmen... Dus dit was een veel leuker alternatief! 
De avond sloten we weer met een hoop gezelligheid af en dat..... was nog maar de eerste volle dag in La Fortuna!

In het volgende verhaal vertel ik over de rest van mijn tijd daar en mijn korte stop in Jacò.