Pura Vida, Natura Pura.

Pura Vida. Je hoort het overal en je moet er echt naar leven, anders wordt je helemaal gek. Het betekend ''Puur Leven'', maar soms is het ook een excuus voor van alles en nog wat.

De tour naar Tortuguero leek de beste manier voor zowel een nieuw avontuur als makkelijke doorreis mogelijkheid. Het was een ''pick-up'' in Puerto Viejo naar Tortuguero, één overnachting & 2 tours en een ''drop-off'' in La Fortuna, wat de volgende stop zou zijn. 
Het geduld is al meerdere malen aardig op de proef gesteld, maar toen mijn bus er na 40 minuten nog niet was.... begon ik hem een beetje te knijpen en deed het niet veel goeds voor mijn humeur. De wekker was al om 05:30u gegaan en om 07:30u werd ik pas opgehaald. ''Excuse us for the time! It's Costa Rica you know, Pura Vida!'' Was het excuus van de buschauffeur... Ja en wat kun je doen, boos worden? Nee dat heeft simpelweg geen zin, dus accepteren en een plekje in de bus zoeken.
Ik was duidelijk niet de enige die voor niks zo vroeg uit bed was gekomen en nadat iedereen eindelijk opgehaald was reden we naar de verzamelplaats van de organisatie voor een uitgebreid ontbijt. Ik had natuurlijk al lang ontbeten, maar een grappenmaker had een deel van mijn eten uit de koelkast gehaald, dus een 2e ontbijt ging er wel in. Na die ontdekking had ik het helemaal gehad met deze Selina, alles wat in de andere Selina's geweldig geregeld was, verliep hier rampzalig! 
Eerder in die week ging het helemaal mis met mijn boekingen, wat gelukkig wel goed werd opgelost (met VEEL pijn en moeite) en de algemene keuken was echt één grote chaos. Dus, de Selina in Puerto Viejo had ik beter kunnen skippen voor iets wat het geld wel waard was. Maar goed, het was weer een les uit velen! 

Na het ontbijt, reden we door naar een klein plaatsje verstopt tussen bananen- en suikerplantages, aan het begin van een heel netwerk aan rivieren. De busreis was al behoorlijk lang en omdat de waterstand heel laag stond duurde het eerste stuk ook nog eens een uur! Te boot is echter de enige manier om de rivierdorpjes en het nationaal park te bereiken. Het geduld werd beloond door de flora en fauna langs de oevers en zo kregen we al een aardige indruk van het nationaal park (en wat ons nog te wachten stond). 

Tortuguero National Park ligt in de provincie Limón aan de noordoostelijke Atlantische kust, ongeveer 80 kilometer ten noorden van de Caribische stad Puerto Limón. Sinds 1975 in het een beschermt natuurgebied en heeft een oppervlakte van 77.032 hectare waarvan 52.000 hectare in de oceaan. Het biedt bescherming aan zeeschildpadden die hier van juli tot oktober hun eieren komen leggen.. Het wordt ook wel de ''Amazone van Costa Rica'' genoemd. Naast de zeeschildpadden vindt je er watervogels, rivierschildpadden, kaaimannen en jaguars. In het dorp rijden geen auto's en het heeft duidelijk Jamaicaanse invloeden. 

Na ruim ander half uur bereikte we de diepere watergangen. Om de ''weg'' niet zomaar kwijt te raken staan er zelfs route en verkeersborden op de kruispunten. Dat deed me enorm denken aan de boottochten die ik had gedaan in & rondom Bangkok. Geweldig! 
We konden nu ook een stuk meer vaart zetten en 20 minuten later waren we bij het dorp van Tortuguero. Alleen al vanaf het water kun je een aardige indruk krijgen van het leven wat de mensen hier leven. Tientallen bootjes liggen vast aan de kant, hier en daar wat verzakte huisjes, om de 5 meter een stijger en ieder gebouw heeft een andere kleur. 

Het is een klein dorpje, maar levendig door de kleuren en alle begroeiing. Het is ontstaan toen een Colombiaanse familie zich vestigde in 1930. In 1940 begonnen de mensen met het ontbossen van Tortuguero en om het transport van hout makkelijker te maken werden er kanalen gegraven. Er is vandaag de dag nog maar weinig over van het oerwoud, maar met de opbrengst van toerisme en actie ondernemende organisaties probeert men de schade te herstellen. Dat betekent ook dat het grootste deel van het prachtige regenwoud nog helemaal niet zo oud is, maar moeder natuur doet goed haar best.

Ik was samen met een Duits stel en een Amerikaanse man op leeftijd. Funfact, ik ben al meerdere Amerikaanse mannen/vrouwen op leeftijd tegen gekomen die gewoon gelukkig getrouwd zijn met het hele pakket, maar los van elkaar reizen is iets heel normaals. Waarom is dat in onze Europese cultuur toch nog zo'n bijzonder ding?
We hadden allemaal een eigen kamer en kregen een uurtje om te installeren/eten/opfrissen om daarna met onze gids Erik een wandeltour door het dorp te maken. 
Het was een wandeling van zo'n 3 kwartier en Erik probeerde met vergezochte enthousiasme het één en ander te vertellen over het dorp en de omgeving. Als hij even niets wist te vertellen begon hij over de planten en bomen die er groeide en vertelde ons over de Jaguars. Omdat het dorp direct aan het nationaal park grenst komen er geregeld Jaguars in de nacht naar het strand opzoek naar schildpadden en als die er niet zijn staat er nog wel eens een hond op het menu. De bewoners proberen op diervriendelijke manieren de Jaguars zoveel mogelijk uit het dorp te houden, maar daarom is er ook vrijwel geen vee te vinden en heeft ieder huishouden gemiddeld 4 honden rondlopen. 
Een heerlijk luguber detail en daar was Erik vooral heel goed in. Gelukkig vertelde hij ook nog wat interessantere dingen.

In de avond is het vrij rustig en omdat de bewoners zo afhankelijk zijn van toerisme is het één van de veiligste plekken waar ik ben geweest! (Op de Jaguars na dan, maar die waren nergens te bekennen.) Ik vond een kleine spa, een schattig hutje waar een vrouw massages aanbood voor een leuk prijsje en kon ik de verleiding niet weerstaan voor een heerlijke massage. Ik ben per slot van rekening met vakantie, dus verwennen hoeft niet alleen uit cocktails en eten te bestaan. 

Vroeg naar bed en (uiteraard) vroeg eruit! We moesten om 06:00u bij het kantoor zijn van Erik, maar daarvoor ging ik nog even naar de lokale bakker voor een klein ontbijtje wat bestond uit verse kaneelbroodjes. Ik was zo vroeg wakker dat de zonsopgang vanachter de palmbomen het dorp langzaam deed ontwaken.
Ik had begrepen dat we allemaal met kajaks de rivier op zouden gaan, ik was niet de enige die dat dacht en sterker nog... Het stond ook zo beschreven toen ik de tour boekte. Eenmaal verzameld, bleek het gewoon één grote kano te zijn waar we met 9 man in gingen. Om dat ik daar niet op gerekend had, had ik mijn camera ook niet bij me en baalde ik een beetje toen we al snel een prachtige watervogel tegenkwamen. 
Ik zat wel gezellig naast de Amerikaan, Bob, die mij geregeld wat aanvullende informatie gaf nadat Erik zijn zegje had gedaan. Misschien irriteerde ik mij gewoon mateloos aan de houding van Erik of was het de teleurstelling dat we niet onze eigen kajaks hadden, maar ik luisterde niet echt naar wat hij vertelde. Tuurlijk heb ik wel het nodige meegekregen en door het goeie gezelschap van Bob ben ik een hoop wijzer geworden over bepaalde vogels, de apen enzovoort.

Het is een echt een paradijs op aarde en ik wist niet dat er zo veel verschillende soorten Reigers bestonden! Aangezien ik enorm gefascineerd ben door deze vogelsoort was ik alsnog helemaal in mijn element. 
Erik zijn Engels is niet zo heel erg goed en dat had zijn voordelen. Er is geen motorisch verkeer in de verste verte en het is ook verboden met gemotoriseerde boten door het park te varen. Als Erik weer even niks te vertellen had, heerste er zo'n intens vredige stilte die alleen werd verbroken door wat vogelgezag en af en toe het gebrul van Brulapen hoog in de bomen.
Ik keek naar de toekans die van boomtop naar boomtop vlogen en sloot af en toe mijn ogen als de zon te fel werd. Diep inademen en alleen maar luisteren naar de stemmen van de natuur. Zo voelde ik me soms helemaal alleen en genoot ik tot in mijn diepste aderen van dit Pocahontas  moment.

Rond een uur of 9 waren we weer terug in het dorp en de zon deed al behoorlijk zijn werk. Gezien het een regenwoud gebied is en je NOOIT weet wanneer het ineens kan gaan regenen, voelde de lucht erg vochtig aan... En dat betekent zweten tijdens het niks doen. 
We kregen een heerlijk uitgebreid ontbijt bij het hotel en daarna hadden we tot 13:00u de tijd aan onszelf. Door het extreem benauwde weer had ik niet zo veel behoefte meer aan een flinke wandeling door het park, dus liep ik wat rond in het dorp en koos een restaurantje uit om verder te gaan aan mijn blogs en een goeie lunch vóór een nieuwe zeer lange reis naar La Fortuna. 

In eerste instantie had ik 3 dagen in Tortuguero gepland en het had gekund, maar ik wilde ook nog terug naar de andere kust. Na deze 2 dagen was ik helemaal tevreden, het is een leuk plaatsje maar het is niet nodig hier langer te blijven (wat mij betreft).

De reis terug duurde (uiteraard) langer dan ze van te voren hadden gezegd. Wanneer ze in Costa Rica 3 uur zeggen, bedoelen ze vaak 5 à 6 uur. In dit geval duurde het nog wat langer, toen onze boot vast kwam te liggen in de kleine riviertjes en we met zijn alle een stukje de boot moesten duwen. Oke, dat was eigenlijk een hilarisch en leuk avontuur en het maakte de busreis die erop volgde iets minder erg. Om 19:00u s'avonds stond ik eindelijk in La Fortuna voor een 2e & kort bezoekje.