Reizen, reizen, reizen

Doordat ik mijn reis kon verlengen een week geleden, had ik voldoende tijd om van La Fortuna naar Tamarindo te reizen. Om via La Fortuna te gaan werd het tegelijker tijd een stukje comfortabeler, anders was ik een hele dag kwijt geweest en het was geen straf hier nog een keer te verblijven.
De eerste nacht verbleef ik weer in het Selina Hostel, ik kwam helaas te laat aan om het welkomstdrankje mee te pakken... En dat vond ik stiekem best wel jammer. Ik had precies dezelfde kamer als de eerste keer, maar nu met een hele groep Deense meiden die zich nou niet bepaald gedroegen als backpackers.. 
Gezien de afgelopen 2 dagen best intensief waren en dan vooral door het reizen, was ik niet in de stemming om te gaan feesten of iets dergelijks. Alleen al de gedachte om mascara op te doen vermoeide me al, terwijl ik wachtend zat toe te kijken hoe de meiden 10 kilo make-up op hun gezicht smeerde.
Dus na een verfrissende douch trakteerde ik mezelf op een waanzinnig goeie pizza bij een echt Italiaans restaurant en lag ik om half 10 al in bed. (Soms ben ik de rijst met bonen even beu!)

Wat te doen in La Fortuna... Nou werkelijk waar een hele hoop en misschien is er vanuit hier wel het meest te ondernemen voor toeristen! Ik had al veel gezien en gedaan de vorige keer, maar er was één ding waar ik de vorige keer een heel klein beetje spijt van had dat ik dat niet had gedaan. The Mistico Arenal Hanging Bridges. De naam zegt het al, hangende bruggen.

Ik had verder niet echt mensen gesproken om samen mee op pad te gaan en ik vond het ook wel even lekker om weer wat voor mezelf te doen. Het is soms echt een zegen, wanneer je geen rekening hoeft te houden met anderen! Lang leven solo reizen. En zo ontstond het ondernemen van deze activiteit lekker spontaan. 
Oke, er zitten voordelen aan samen met iemand of een groep reizen. Zoals kosten delen voor een verblijf, vaker zelf koken en altijd iemand die even een foto van je kan maken of op je spullen past als je bijvoorbeeld de zee in springt... Maar het is uitzonderlijk dat je altijd maar kan doen waar je zelf zin in hebt, zonder erbij na te denken.

De hangbruggen zijn een onderdeel van het grote nationale park rondom de vulkaan Arenal, waar je bij aankomst een waanzinnig uitzicht op krijgt. Er is een mooi pad aangelegd door de jungle op aardige hoogte. Het is geen hele zware wandeling, maar door de warmte en het prachtig zonnige weer is het soms flink zweten! 
Het gaat uiteraard om de hangbruggen die dwars door de jungle zijn gespannen en schitterende uitzichten bieden. Ik genoot zo enorm van de wandeling, dat ik de route per ongeluk bijna 2 keer liep. Tijdens deze wandeling was het mij niet gelukt om wilde dieren te spotten, op wat vogels na, maar heel erg was dat ook niet. Nu stond de natuur even volledig centraal en het zou een schande zijn als dat niet zo was! 

Na deze verhelderende tocht, moest ik inchecken in een ander hostel voor een 2e nachtje, Arenal Poshpacker. Ik had helaas geen andere keus omdat alles volgeboekt was en dit leek een aardig (en goedkoop) alternatief. Het was een prima hosteltje, niet heel erg bijzonder en na wat korte gesprekjes met kamergenoten ging ik een rondje wandelen door de stad. Ondanks dat ik nu niet gelijk omringt was met mensen, voelde ik me enorm op mijn gemak en realiseerde me hoe leuk La Fortuna eigenlijk is. Er hangt een ontspannen, gemoedelijke sfeer en het klimaat is er best goed, niet te warm en niet te koud. De bewoners verzamelen zich iedere dag rond zonsondergang in het centrale park. Kinderen rennen onvermoeibaar rond met waterkanonnen en als intreden van de avond komt er koormuziek uit de Katholieke kerk, die het hart vormt van de stad. De eerste keer dat ik hier was had ik het ook gigantisch naar mijn zin, maar door wat er was gebeurt bij het scooterverhuur bedrijf (de 2e dag), zat er toch een bittere nasmaak aan. Godzijdank is dat inmiddels ook opgelost. 

Soms is het gewoon goed om terug te keren naar plaatsen waar je een mindere ervaring hebt gehad. Zeker in dit geval; als ik hier niet terug was gekomen had ik dat besef moment nooit gehad en zou ik La Fortuna ook niet als één van mijn favoriete bestemmingen bestempellen.
De volgende ochtend stond ik weer met een blij gezicht te wachten op een shuttlebus die, uiteraard, te laat was. Ik had hem geboekt bij Selina, dus was er voor 99% van overtuigd dat het goed zou komen. Tja he, ''It's Costa Rica, you know''. Tijdens het boeken was mij verteld dat het 3 uur rijden was.... Ja die grapjes ken ik inmiddels ook en ga er nu maar gewoon standaard vanuit dat het minstens 6 uur duurt om ergens te komen. 

De reis vorderde opnieuw naar de Pacifische kust (ik weet dat dit niet echt de juiste benaming is, maar ik gebruik gewoon de letterlijke vertaling vanuit het Engels). Jacó, Quepos, Manuel Antonio, Dominical & Drake Bay liggen ook aan de Stille oceaan, maar dat is de provincie Puntarenas. Nu reden we naar de andere kant, naar Tamarindo in de provincie Guanacaste. (Soms ook wel het Noordwesten genoemd, redelijk dichtbij de grens met Nicaragua.)
Doordat de bus te laat was en ieder moment kon komen toen ik stond te wachten, was ik niet meer naar het toilet geweest vóór vertrek. Beste lezers..... Het had geen seconde langer moeten duren (voor de eerste stop), of er had zich een enorme ramp ontwikkeld. 
De chauffeur was door dit bijna ongeluk, zo begaan, dat hij de hele reis vroeg hoe het ging en tikte mij iedere keer aan als we iets interessants passeerde. Schat van een vent, ook al hij geen Engels en ik geen Spaans!
We verlieten de begroeide, groene, koele bergen en reden door een enorm droog en stoffig landschap met op de achtergrond de Vulkaan Rincon de la Vieja. Tussendoor bij een korte stop waar we 2 mensen dropte, reden we over een bruggetje en zagen we een soort scheur in de aarde waar je kon zien hoe de lava daar had gestroomd. Het landschap werd er niet veel mooier op naarmate we dichterbij de kust kwamen. Het is denk ik het droogste gedeelte van Costa Rica en door de hitte ontstonden er regelmatig kleine bosbranden in de heuvels. 

Het grootste deel van de reis sliep ik. Toch weet ik altijd zeker een half uur voor de eindbestemming wakker te worden. De slingerende weg door de bergen, het oplaaiende stof en kale weilanden waar koeien onzichtbaar gras stonden te grazen, deden mij denken aan het zuiden van Lombok. Weer een vergelijking! Maar dat was niet perse een fijne herinnering... Daarnaast was een paar dagen Tamarindo al een gok op zich. 
Toen ik de rest van mijn reis aan het plannen was tot aan de laatste dag, kon ik kiezen tussen Tamarindo & Santa Teresa. Aangezien alles al volgeboekt was in Santa Teresa, was de keuze snel gemaakt. 

We reden het stadje aan de kust binnen en hoge stofwolken draaide rond in de stevige bries van zee. De eerste indruk was al snel gezet, het is weer een stukje Amerika... Ik was daarom niet gelijk enthousiast en dacht direct aan Jacó. ''Als het maar niet zoals daar is'', dacht ik terwijl ik het nare onderbuik gevoel onderdrukte. Tegelijkertijd wilde ik hier wel graag heen, het is een ware party destination en ik had er best veel goeie verhalen over gehoord. Dus ik moest gewoon even diep in en uitademen en alles maar op me af laten komen. Waarom ik er zo onzeker over was, had te maken met het feit dat ik de kostbare extra tijd niet wilde verspillen. Het was daarbij ook nog de één na laatste nieuwe bestemming, dus wilde ik het beste ervan maken! 

Mijn hostel was geen Selina van de keer, want die zat bomvol en ik had een leuker, veel goedkoper alternatief gevonden.
La Oveja Negra Surfcamp hostel. Het was een echt surfers hostel, met een leuk restaurant, goed sfeertje en niet ver van het strand. Ik deelde een kamer met alleen maar meiden, waarvan er 2 voor een paar weken in Tamarindo verbleven. Tja, dat kan. Er was nog een ander Amerikaans meisje, Kayla, die de dag ervoor aan was gekomen en net als mij voor een paar dagen hier verbleef.

Ik was al begin van de middag aangekomen en dus lag de hele dag nog voor me. Ik besloot een beetje rond te kijken bij alle souvenirwinkeltjes en daarna lekker naar het strand te gaan. Het was een behoorlijk strand en werd een beetje verdeeld door wat rotsen in de zee. Er lagen weet ik het hoeveel grote en kleine jachten voor de kust en overal zaten beginnende surfers op hun board te wachten op een geschikte golf. 
Het was warm, heel erg warm en de zon brandde genadeloos op mijn huid. Er was ook bijna geen schaduw, maar ik durfde mijn spullen niet onbewaakt achter te laten. Na 20 minuten kreeg ik het alleen zo zwaar in de zon dat ik op het punt stond om weer terug te gaan naar het hostel. Overal doken mensen in het water en het zag er zo verleidelijk uit.... Hier en daar zag ik dat meerdere mensen hun spullen onbewaakt achterlieten om te zwemmen en het enige van waarde in mijn tas was mijn telefoon. Ik hield het gewoon niet meer en een paar minuten later dreef ik in het kraakheldere water. Ik kan niet beschrijven hoe fijn dat gevoel was en zo wist ik de rest van de dag aan mijn kleurtje te werken met af en toe een duik in de golven.

Die avond ging ik samen met Kayla de zonsondergang bekijken vanaf het strand, die hier ontzettend mooi moest zijn. En inderdaad, de zonsondergang is hier echt prachtig!! Ik had goeie gesprekken met Kayla en we bleken veel raakvlakken te hebben betreft ons leven thuis. Na de zonsondergang gingen we eten bij een Falafeltent naast het hostel en ik ben sinds deze trip gruwelijk fan van falafel! Kayla had na het eten nog wat belletjes te plegen en ik ging even naar de supermarkt om de hoek om sigaretten te halen.
Toen ik de supermarkt weer uitliep hoorde ik achter mij ineens een onmiskenbare stem. Ik draaide me om en zag Catrin, een meid uit Wales met een heel sterk accent, die ik had leren kennen in Puerto Viejo! We waren allebei met stomheid geslagen om elkaar zo weer tegen te komen en ik maakte later kennis met de andere mensen waar ze mee was. Ze verbleven in Selina die blijkbaar schuin tegenover de supermarkt zat en dus werd ik uitgenodigd om mee te drinken van de voorraad die ze net hadden gekocht.
Ik maakte gelijk kennis met een hele hoop andere mensen en na een goeie voordrinksessie werden er plannen gemaakt om naar de nachtclubs te gaan (ook al sluit alles om 12 uur). Het ging allemaal zo vanzelf dat het uiteindelijk echt een geweldige avond werd! En wat er gebeurt in Tamarindo.... Blijft in Tamarindo.

Tamarindo was ook goed genoeg om te feesten, te relaxen op het strand, verse kokosnoten leegdrinken en de enige uitdaging was het vinden van betaalbaar eten. Dat laatste was ook wel een serieuze uitdaging, want ook Tamarindo is bijna volledig overgenomen door de Amerikanen. 
Overdag was ik dus vooral te vinden op het strand, de zonsondergang bekeek ik elke avond met een groepje mensen en s'avonds werd er gedanst en gedronken. Ik kwam nog meer bekende tegen, maar leerde ook veel leuke nieuwe mensen kennen. Er waren ook veel meer mensen van mijn leeftijd in deze stad en dat maakte de gesprekken die ik met iedereen had ook zo veel interessanter.