(Very last, but not least) Wij hebben een klok, hier hebben ze de tijd.

Een week geleden zat ik op een strandje waar het toerisme nog maar weinig schade heeft aangericht of gewoon niet de moeite neemt te nestelen. Op een stuk drijfhout keek ik toe hoe de zon herrees uit de Stille Oceaan. Tot op de laatste ochtend aan de kust, in het paradijs, wilde ik ervan genieten en probeerde ik nog even niet te denken aan wat mij allemaal te wachten stond zodra ik weer voet op Nederlandse bodem zou zetten.

En ja wel hoor, ik was weer eens vroeger uit bed gekomen dan nodig was. Dit keer kwam de shuttle wel redelijk op tijd, maar stond ik niet op de lijst van de chauffeur en hij reed weer weg.
Het was (voor Costa Ricaanse begrippen) koud die ochtend, de zon was volledig bedekt door een dik pak wolken, een stevige wind laaide op en zo nu en dan miezerde het. In de tussentijd probeerde ik het bedrijf van de shuttlebus te pakken te krijgen, maar dat lukte natuurlijk niet. Toen ik niet veel later op het punt stond een nieuwe bus te regelen, kwam dezelfde shuttle als daarvoor weer het erf opgereden. De chauffeur stapte uit, riep mijn naam en ja hoor.... Nu mocht ik wel instappen. 

We reden naar Puntarenas, de hoofdstad van de gelijkmatige provincie Puntarenas, waar de haven ligt om over te steken naar het schiereiland Nicoya. In de haven stapte we op een grote veerboot en toen was het direct van groot belang de warme kleren te verwisselen. Wauw, dat was een behoorlijk verschil met Monteverde. Ik had werkelijk geen flauw idee hoe lang deze boottocht ging duren, maar op de een of andere manier mocht het eeuwigheid zijn. Het uitzicht was niet verkeerd, af en toe vloog er een pelikaan over die landde op het rustige water en passeerde we kleine onbewoonde eilandjes. Ik was omringt door locals, sommige gingen op familiebezoek, anderen gingen er een weekendje op uit en iedereen zat al lekker om 10 uur aan het bier. 

De overtocht duurde een klein uurtje (gok ik) en we kwamen aan in La Nicoyana, waar ik weer een shuttle had verder naar plaats van bestemming. En na nog eens 2 uur rijden, bereikte we Montezuma.
Geen Selina hostel deze keer, die waren hier ook niet. Het was een klein hostel met de naam Luz en el Cielo, wat letterlijk vertaald: Licht aan de Hemel betekent. Het was de eenvoud zelf, maar alles zag er netjes uit en voor je gevoel zat je midden in de jungle. Toch is het iedere keer weer wennen om te arriveren in een rustig, kleinschalig verblijf na een paar dagen Selina..... Ach, misschien was het even goed om de laatste dagen wat meer rust te hebben. 
Niet veel later ging ik op onderzoek uit en liep ik naar het dorp wat op steenworp afstand lag. Montezuma is zo'n dorpje wat door veel toeristen word overgeslagen of waar de meeste slechts een dagtripje van maken. Na mijn wandeling kon ik op zich wel begrijpen waarom... Het heeft geen grote restaurants of nachtclubs. Er zijn slechts een paar winkeltjes en de rest is strand waar door de hevige stroming aan de ene kant niet eens gesurft kan worden en aan de andere kant amper golven zijn, met andere woorden: er is weinig interessants aan. Mijn interpretatie was echter heel anders. Het was fijn om ergens te zijn waar je gedwongen wordt op een laag tempo te leven. 

Na een late lunch, was ik weer terug in het hostel en belandde ik onbedoeld in de vreedzaamheid van een middagdutje. Erg vervelend! Later dineerde ik in een heel cool restaurantje met één van mijn kamergenoten Jennifer, een Duitse uit Keulen. Omdat Montezuma (uiteraard) een oord is voor muggen, stonden overal citroenplantjes. 
Heel de reis heb ik niet één keer nagedacht over een toetje na het eten of het had de vorm van een cocktail, maar Jennifer vertelde over een ijssalon in het dorp en dat leek mij wel de moeite waard  te zijn om toch eens een toetje te nemen! 

Het was zaterdagavond, de enige avond in Montezuma voor feestjes en (een paar uur eerder) in Nederland de avond dat alle cafés in protest de deuren gooide. Ik had bijna iedere dag de vrije keuze gehad uit te gaan of naar het café en ondanks dat dit de laatste avond was met die mogelijkheid, sloeg ik het af en kroop op tijd mijn bedje in. 

De volgende dag bij het ontbijt raakte ik in gesprek met een ander Duits meisje, die Biologie studeerde in San José. Ze vertelde mij echter een aantal dingen over San José (en dan heb ik het over de ''veiligheid''), waar ik lichtelijk van geshockeerd was. Blijkbaar heb ik vaker mijn leven op het spel gezet dan ik dacht.. En zo zaten we bijna 2 uur te praten over allerlei interessante onderwerpen.

Om 12.15u had ik een busje naar Santa Teresa. Eén van de meest populaire plaatsen in Costa Rica en er verbleven momenteel een hoop reisgenootjes uit vorige bestemmingen, waardoor ik besloot een dagje die kant op te gaan. Omdat alles al bijna de hele maand volgeboekt was, kon ik daar niet verblijven en maakte ik 10 dagen geleden te keuze naar Tamarindo te gaan. (Het was Santa Teresa of Tamarindo) Maar ik was inmiddels wel heel benieuwd naar deze plaats, wat was er nou zo geweldig aan? 
Voor zo ver ik wist heerste er een ware ''Hippie Vibe'', had het geweldige stranden, kon je er fantastisch surfen en was er altijd wat te doen. Ik hoorde zelfs dat mensen er weken verbleven! 

De wegen er naartoe waren zo droog dat alle bomen en planten onder een dikke laag stof verborgen gingen. Alles had dezelfde oranje kleur tot aan hoog in de boomtoppen en auto's werden duidelijk nooit gewassen. Had toch geen zin. 
Al snel kwam ik erachter dat het gewoon één lange straat was met hotels, winkels, boetiekjes, restaurants, bars en hostels. Daar achter een stukje jungle en dan kwam het uitgestrekte strand met een woeste zee. Ergens halverwege werd ik gedropt en begon maar een stukje te lopen. Ik passeerde een groot honkbalveld, wat het enige groen was wat ik kon vinden en er werd fanatiek gespeeld. Na even een paar minuten meekijken, liep ik verder opzoek naar een leuk plekje om te eten. Onderweg kwam ik ineens 2 bekende tegen, Carolina & Macarina beide uit Chili en had ze ontmoet in Puerto Viejo ! Zonder het te weten stond ik ook gelijk bij één van de twee Selina's van Santa Teresa, waar de meiden verbleven. Ze moesten net ergens heen, maar spraken af later weer te meeten.

Na een goeie lunch bij Eat Street (tip), maakte ik een strandwandeling. Het werd bewolkt, maar niet minder warm. Ik zweette mij een ongeluk en met de laag stof die je hier automatisch opvangt, voel je je niet bepaald fris. 
De geweldige, hippie vibe kon ik niet echt ontdekken hier en het was ook 99% procent toerisme wat er om me heen liep, op de honkballers na. 
De rest van de dag heb ik met de twee Chileense opgetrokken bij het zwembad van Selina en later kwamen er nog bekende bij uit Tamarindo. Salvador, de Portugese jongen die ik had ontmoet in Monteverde was er ook bij. Samen met Sallie (zijn bijnaam) bekeek ik de zonsondergang op het strand en toen begreep ik pas wat er zo leuk was aan Santa Teresa. Naarmate de zon verder zakte, ontstak het ene kampvuur na het andere. Mensen kwamen overal vandaag om er gezellig bij te zitten en in de verte hoorde ik muziek. Het deed me heel even terugdenken aan één van de beste avonden die ik had in Thailand, zo'n avond die eeuwig had mogen duren.

Helaas zat het er niet in om tot diep in de nacht met het groepje reisvrienden rond een kampvuur te zitten. Om 22:00u had ik een taxi geregeld om veilig terug te komen bij mijn hostel in Montezuma. Met pijn in mijn hart knuffelde en zei ik vaarwel tegen Carolina, Macarina, Salvador, Philipe, Jandré en alle andere mensen die ik misschien een uur daarvoor had leren kennen. Ik wist dat dit waarschijnlijk de laatste keer zou zijn dat ik ''travelbuddies'' om mij heen zou hebben, maar ik moest terug om ellende te voorkomen. 
Ik liep het donkere pad met een dubbel gevoel terug naar de ingang van Selina waar mijn taxi zou wachten. Er stonden tot mijn verbazing twee meiden op de afgesproken plek te discussiëren met een taxichauffeur en toen ik erachter kwam dat het om mijn taxi ging, was er stront aan de knikker! 

Een zeer apart Duits meisje en een Israëlisch meisje moesten ook een taxi hebben naar Montezuma en hadden dat op dezelfde manier geregeld, waardoor we een taxi deelde. Er was gezegd dat de taxi 40 dollar zou kosten. Ik had dat er wel voor over om zeker te zijn dat ik veilig terugkwam, maar dat zou voor mij alleen zijn. Omdat we ineens met 3 bleken te zijn was het totaal 50 dollar. Nou, ''PRIMA'' dacht ik, dat gedeeld door 3 is toch goedkoper dan ik in eerste instantie bereid was te betalen, maar vooral 't Duitse meisje was het daar niet mee eens. 
Deze discussie voor 10 dollar zorgde er bijna voor dat mijn taxi er vandoor ging en toen was ik het stront zat, overdreef een beetje over de gevaren van het openbaar vervoer naar Montezuma (want je moest ergens op een verlaten busstation overstappen) en kreeg die meiden aan boord. Niet alleen om de kosten te delen, maar ook omdat dit net zo goed voor hun de enige optie voor een terugweg was. 
Uiteindelijk duurde het vele malen langer dan de bedoeling was. Eerst moest er nog geld gepind worden, alleen bij mij lukte dat en de Duitser maakte er een enorm drama van dat het haar niet lukte. Vervolgens kwamen we stil te staan vanwege ''wegwerkzaamheden'' (die we nooit gezien hebben) dus na bijna 2 uur was ik eindelijk terug! Het was me echt een avontuurtje, vooral door die meiden, maar ik lag uiteindelijk lachend in mijn bed. 

Uitslapen was er niet bij, al had ik mezelf toegestaan dat wel te doen. Helaas was er een enorme familie Brulapen die om 6 uur s'morgens door de bomen slingerden met oorverdovende kreten! Ik heb deze boefjes al heel vaak gehoord, maar niet vaak zo dichtbij en zo hard! Dus ja, dat was nou niet bepaald een vredige ontwaking. 

Na het ontbijt, waar ik heel erg lang over deed trok ik mijn wandelschoenen weer eens aan. Er was namelijk nog één ''highlight'' die ik absoluut niet mocht overslaan: The Montezuma Waterfall Trail. En dat was niet zomaar een bestraat paadje volgen en hoppa een waterval, het was een aardige uitdaging die je absoluut niet moest uitvoeren op slippers.
Het was een wandeling over rotsen en boomstronken, waterstroompjes en klimmend via lianen door de jungle. Het was ontzettend warm, waardoor het zweet uit iedere porie over me heen stroomde. Ik kwam uiteindelijk bij een gigantische waterval uit met een poel waar je heerlijk kon zwemmen. 

Als ik had gewild, had ik aan het einde van mijn reis zeker 10 watervallen af kunnen strepen. Maar ik had mijn redenen om dat hier en daar over te slaan en.... Zou ik dan ook zo intens genoten hebben van deze waterval? Er waren behoorlijk veel mensen op deze plek die, net als mij, genoten van een duik in het koude water onderaan dit natuurspektakel en de tijd even lieten voor wat het was. Normaal zou ik dat niet lang volhouden, zo toeristisch, maar hier en nu leek het mij totaal niet te interesseren. Op den duur liet ik mezelf drijven in het midden van de bodemloze poel en keek hoe de roofvogels rondcirkelde in de azuurblauwe lucht. Het had iets magisch, wat mij uiteindelijk uren lang vol overgave vasthield. 

Aan het eind van de middag ruilde ik het frisse bergwater in voor een duik in de zee. Het verdween in de muziek die door mijn oortjes klonk en sukkelde even weg. Omdat ik op een gegeven moment een beetje trek kreeg en water nodig had, wandelde in van het kleine grindstrandje naar de supermarkt, haalde wat lekkers en liep door naar het uitgestrekte zandstrand aan de andere kant van het mini dorp. 
Aan de andere kant is het water een stuk ruiger en staan er zelfs bordjes dat je absoluut niet moet gaan zwemmen, dus wat doet Rianne wel....? Nee hoor, zo diep hoefde ik niet eens te gaan om bijna bedolven te worden door het zoute water. 
Na mijn laatste duik, bleef ik net zo lang tot het bijna donker was... Ik wilde nog even tot het uiterste genieten van deze geweldige plek en vergeten dat ik over 48 uur weer thuis op de bank zou zitten in een koud en stormachtig Nederland. 
Mijn laatste avond nuttigde ik een heerlijke pizza in een restaurantje wat volledig gebouwd was van afvalhout, waar de menukaart op de muur geschreven stond en een paar knappe Costa Ricaanse rasta mannen geweldige live muziek speelde.
Valentijnsdag hoeft niet altijd om commerciële liefdesverklaringen te gaan, want vandaag realiseerde ik mij dat ik verliefd was geworden op een nieuw land. 

De volgende ochtend stond ik met een zwaar hoofd op, ik had amper geslapen door allerlei irritante geluiden van mijn kamergenoten en het was een uitermate warme nacht. Maar er was nog één ding dat ik wilde doen vóór ik vertrok, de zonsopkomst beschouwen op het strand. Het was vroeg, maar om half 6 liep ik samen met Jennifer op het strand en niet heel veel later begon de zon aan zijn opkomst, waarbij het uitzicht in een soort fantasiewereld veranderde. Het was niet alleen de zon die ontwaakte, een vlucht van Pelikanen vloog boven het oppervlak van het goudgekleurde water. Een kleine sneeuwreiger sprong op de rotsen heen en weer om ontbijt te vangen en een Geel-gekroonde Nachtreiger keek uit vanaf een hogere rots, hoe zijn soort genoot zat te ontbijten met zijn verse vangst. 
We liepen terug door de straatjes van het dorp, gekleurd door de prachtige muurschilderingen en compleet uitgestorven. Misschien zijn vroege ochtenden wel het mooiste moment van de dag, net voordat de mensen beginnen naar buitenkomen en zich klaarmaken voor een nieuwe dag. 

Om half 8.... wat half 9 werd natuurlijk.... zat ik in mijn busje voor de laatste rit terug naar San José. Halverwege werden er nog wat mensen van bus gewisseld en reden we verder naar de haven voor de veerboot naar Puntarenas. Tot mijn verbazing hoorde ik onderweg iemand van achterin mijn naam roepen, ik draaide om en ineens zwaaide Shane naar me! Toen we bij de haven waren kregen we nog heel even de kans om te kletsen en ik vond het zo leuk hem weer te zien! Nog één bekend gezicht op de valreep.

Op de boot kwam ik ook wat bekende tegen, die ik in het hostel had ontmoet. Toen de boot eenmaal vertrokken was, keek ik diep verzonken in mijn muziek en gedachten naar het schiereiland wat ik achter mij liet. Zwaluwen vlogen speels mee met de boot en de wind was krachtiger dan op de heenweg. Het was bewolkt, maar nog altijd tropisch warm. Het silhouet van La Nicoyana  werd steeds kleiner en na nog geen uur bereikte we de haven van Puntarenas.  Met was gerommel en gedoe zat ik niet veel later in mijn busje richting San José. 

De laatste nacht spendeerde ik weer in Selina. Ik twijfelde nog om mee te doen aan het ''welkomstdrankje'', maar ergens voelde het nutteloos om nog massaal nieuwe contacten op te doen.... Na een nacht enorm goed slapen begon op 16 Februari dan toch echt de reis terug naar huis en zwaaide ik om 17:00u ,Costa Ricaanse tijd, vaarwel naar Centraal-Amerika.