Waarom makkelijk doen, als het ook heel avontuurlijk kan?

Er leek geen einde te komen aan de troosteloze regenbuien. Zodra het even minder leek te worden, kwam het in no-time weer als een waterval naar beneden.

Er waren 2 routes naar Phalaborwa. De ene was het meest standaard en de ander zou ons een heel stuk langs het Krugerpark leiden, dus het werd de 2e route. 
Ondanks de regen was het een prima weg en druk is het tot dus ver nog niet geweest. Helaas door de mist zagen we maar weinig van de omgeving, maar ach, als bestuurder heb je hier toch wat extra op de weg te letten. 
Het links rijden begon al aardig te wennen, de spanning en onzekerheid die ik had epte al vrij snel weg. De reistijd zou zo'n 2,5 á 3 uur duren. 

Op een gegeven moment stopte het eindelijk met regenen en kwamen we uit in de bewoonde wereld, een stadje genaamd Sefoma.
Het was duidelijk dat de bevolking hier tamelijk arm was, overal afval langs de weg en enorm veel verlaten gebouwen of afgedankte huizen. Mensen lopen massaal, overal waar je komt, langs de wegen (en op veel plekken rijd je dik 100km/h). Eén van de waarschuwingen die je krijgt vóór je naar ZA gaat is, neem nooit lifters mee... En die zijn er zodanig veel dat er zelfs verkeersborden zijn waar de ''lifters'' niet mogen staan. 
Hier hadden we geen reden of noodzaak om de auto uit te gaan en zolang je overdag rijd, is er ook niks aan de hand. 

Op een gegeven moment kwamen er wat onverwachte obstakels waar omheen te rijden was. Eerst was het een stapel grof afval, even later een gigantische boom, daarna een grote container en ondanks dat er een hoop mensen moeilijk deden en omdraaiden leek het geen probleem. Toen alle gekkigheid voorbij leek te zijn, stond ineens het hele verkeer stil in het dal. Tientallen mensen stonden te discussiëren op straat, 4 vrachtwagen stonden zigzag op de weg en na een minuut of 10 werd het duidelijk dat we er niet langs konden. 
We stapten de auto niet uit, maar door een paar Afrikaanse jonge vrouwen werden we op de hoogte gebracht van de situatie. We hadden 2 opties, helemaal terugrijden of de meiden volgen via een weggetje binnendoor. 

Dit zijn de momenten tijdens een reis dat je volledig op je gevoel af moet gaan. In dit geval vertrouwde we de meiden en reden achter hun aan. Nog geen 5 minuten later namen we een afslag een hobbelige zandweg in en toen werden al mijn rijvaardigheden en zenuwen behoorlijk op de proef gesteld. 
Het begon nog redelijk, maar doorrijden zat er niet in. Door de regen was de weg waarschijnlijk nog slechter dan normaal, diepe putten, grote stenen, mul zand. Dit was een weg waar onze Renault Triber absoluut niet voor gemaakt was en er werd geen centimeter vrijgelaten om een klein stuurfoutje te maken. 
De weg was een hel, maar terugkeren zat er niet meer in en toen er weer een boom de weg versperden werd ons zeer duidelijk gemaakt NIET de auto uit te stappen. Gezien de buurt en de mensen waar we ons bevonden, was die waarschuwing heel duidelijk. 

Na zeker een uur kwamen we uit bij de grote weg en konden we de vertrouwde route weer volgen. We namen afscheid van de meiden, bedankte ze enorm en na nog een korte tussen (en wissel van het stuur) konden we zonder enige andere problemen onze weg vervolgen naar Phalaborwa. 

Oke, het laatste stukje naar ons verblijf verliep ook niet geheel soepel. We verbleven in een reservoir, die je overal hebt rondom het Krugerpark. Maar met een royale omweg via zandigere, smalle hobbelpaadjes, kwamen we uiteindelijk 5 uur na vertrek uit Graskop aan bij Tingala Lodge - Bed in the Bush. 

Opnieuw kregen we een warm welkom en gelijk een kleine tour door het gebouw. Het was heel bescheiden, maar in de prachtige Afrikaanse stijl ingericht. Er was een klein zwembad en een mooi terras om buiten te genieten van de pure rust om ons heen. Ook was er een waterbron, voor wilde dieren. De kans dat we wat zouden zien, is klein. We kregen wel een klein voorproefje van het ''Wildlife'' die avond en hoorde een olifant heel dichtbij het verblijf. Die avond was er een Load-Shedding tot 21:00 en behalve de kikkers, hoorde we niets  meer dan een enorme onweersbui in de verte, terwijl de maan onze natuurlijke lichtbron was. 

Een magisch plekje is het en ook hier had ik graag langer willen blijven, maar de volgende dag begon één van de avonturen waar we het meest naar uitkijken. Op safari in het wereld beroemde Kruger National Parc.