Zoals verwacht, loopt alles anders.

Op onze eerste dag hebben we onszelf al aardig getest. Vooral het laatste stukje van de rit naar het eerste verblijf was een duik in de regenachtige wolken.

De volgende dag werden we echter, redelijk uitgerust, wakker in een compleet ander landschap. De zon liet ieder blaadje en iedere bloem glinsteren in zijn warmte en je zag de druppels bijna direct verdampen.
Het was niet al te warm, een goeie temperatuur om even te wennen aan een ander klimaat, iets waar ik persoonlijk altijd wel even last van kan hebben. Maar goed, dat krijg je als je geregeld in de wintermaanden vertrekt naar de tropen.

Opnieuw werden we warm onthaald door de gastvrouw voor het ontbijt en we kwamen niks te kort! Een huiselijke eetruimte, in volledig Afrikaanse stijl, zoals we dat kennen, met mooi gedekte tafeltjes en een uitgebreid buffet.

Na het ontbijt werd ons gevraagd wat we van plan waren die dag. ''Niet zo veel eigenlijk'' zeiden we in koor. De gastvrouw zag dat als de uitgelezen kans om ons een aantal gouden tips te geven over de omgeving. Uiteraard was alleen al de route prachtig, gezien je van alle kanten een stuk van de bekende Panorama Route rijd.

We werden voorbij de typische toeristenspots gestuurd en geattendeerd de aangegeven uitzichtpunten over te slaan. Er was een Resort, een kleine 2,5 uur rijden, genaamd Forever Resort, waar we naartoe ''moesten gaan''!

Ons eerste dagje rust en niksen veranderde dus al snel in een dagje erop uit! Spullen gepakt, auto in en gaan met die banaan. De weg er naartoe gaf ons al een aantal adembenemende uitzichten cadeau en voorbij iedere bocht was het opnieuw een verrassing.

Toen we het resort gevonden hadden, moesten we eerst even tanken. De tank was nog maar voor de helft leeg, maar we hadden er toch al bijna 500km opzitten en morgen stond er ook weer een aardig ritje op het programma.

Een halve tank erbij, kostte ons slechts 16 euro. Tja, laten we daar niet al te lang over praten en zolang wij nog kunnen tanken voor Afrikaanse prijzen zullen we er extra van genieten.

We reden het resort op, moesten ons eerst even melden en daarna werd het hek voor ons open gedaan door de strikte beveiliging.

Eerst de weg helemaal naar boven volgen, was de instructie. Eenmaal boven moest we een klein stukje lopen voor we op een van de bijzondere rotsformaties uitkeken over de Grand Canyon van Zuid-Afrika.
Groene bergtoppen en rotsformaties van rode grond, meren in de verte en roofvogels die langzaam mee zweefde op de warme wind.

We waren niet helemaal de enige, maar voor zo'n magische plek (in een resort nota-benen) verbaasde ik mij over het feit dat er zo weinig toeristen waren.

Nadat we het ansichtkaart-waardige uitzicht in ons op hadden genomen, reden we een stukje terug naar beneden, naar het ''lower-viewpoint''. Niet omdat je vanaf die plek ook zo'n oogverblindend uitzicht had, maar vanaf daar konden we een paadje volgen naar een natuurlijke waterbron voor een verfrissende duik.

De uitdaging zat hem wel een beetje om het water in te komen via de rotsen en de angst werd veroorzaakt door de bodemloze stukken in het midden. Maar dit moest het zijn, dus even niet aanstellen en hoppa het water in!

Doordat het water vol zit met calcium is het zo ongelooflijk schoon en puur, dat je huid zijden zacht aanvoelt nadat je weer uit het water komt.

Nog altijd waren er geen andere mensen langsgekomen en na een half uurtje besloten we het pad te volgen opzoek naar de calciumgrotten.

Diep in de jungle, volgde we rode bordjes. Wandelden door zwermen vlinders in alle kleuren. Staken bleekjes en smalle stukken van de rivier over, klommen met behulp van bomen en lianen naar boven en naar beneden en de weg duurde steeds langer, maar het verveelde geen seconde. Uiteindelijk kwamen we uit bij een open plek van grote rotsplaten, die door de eeuwen heen een trap vormde om het pad te vervolgen.
Een stel liep ons tegemoet en we vroegen de weg, voor de zekerheid toch maar eens.

We stopte even bij een van de waterbronnen, om te genieten van de rust en alles wat zich om ons heen bevond. Later vonden we nog zo'n waterbron waar een bordje stond, ''Take a break, Rus 'n bietje''. Dus ja, laten we vooral nu een duik nemen.

Ons drinken was inmiddels op en we waren al zeker 2 uur aan het wandelen, dus we begonnen een beetje te twijfelen of we wel goed zaten. We hadden de zoektocht naar de betreffende grot opgegeven en wilde eigenlijk gewoon terug naar de auto.

Niet veel later kwamen we 2 Duitsers tegen en samen zijn we opzoek gegaan naar de juiste weg terug. Na nog eens een goed uur lopen, kwamen we dan eindelijk weer bij de auto uit en samen met de 2 Duitsers nuttigde we nog een kleine, late lunch bij het restaurant van het resort.
De zon werd in rap tempo ingeruild voor donkere onweerswolken, die tussen de bergen door rolde in de verte. Het leek ons daarom ook een verstandig plan om op het gemakje terug te gaan naar Graskop.

Ik reed de weg terug, Lisa had al aardig wat gereden en ik moet er toch een keer aan wennen. Die donderwolken wisten we helaas niet te vermijden en onderweg hadden we noodweer. Gelukkig was de weg terug niet zo moeilijk en eenmaal in Graskop werd het droog.

Bij aankomst op de Farm, was er opnieuw Load-Shedding, dus helaas.. Geen elektriciteit en het werd net donker. Tja, je leert er maar mee leven. De rest van de avond hebben we weinig meer gedaan en zijn we lekker op tijd naar bed gegaan.

Ons verblijf in Graskop zat erop en de reis zette voort richting Phalaborwa, de start van ons safari avontuur in het Kruger Park.

Opnieuw was het noodweer en tegelijkertijd Load-Shedding, de ochtend van vertrek.
Nietsvermoedend sprongen we de auto in met de navigatie op Phalaborwa via een wat mooiere route. De stromende regen was slechts het begin van een zeer uitdagende rit.