Alles op het nippertje.

Deel 2. 
Ik was nog lang niet klaar in deze streek. Er was nog genoeg te zien en te doen, maar ik moest van hostel wisselen en daar had ik eerlijk gezegd weinig zin in. 
De sfeer bij Selina was gewoon te goed en ik had best veel leuke mensen ontmoet, dus om dat achter te laten viel best tegen. Ik vertrok echter na het ontbijt niet gelijk naar het andere hostel, checkte wel uit en liet mijn zooi daar. Ik wandelde naar het grote strand en wist zeker daar bekende tegen te komen. De weg er naartoe was alleen maar naar beneden, dus dat was weer eens makkelijk. (Dit keer had ik wel gepland met de bus terug te gaan.)
Onderweg kwam ik een paar grote leguanen en aapjes tegen. Tja, dat heb je als bijna in het nationaal park zit, heerlijk! Op het strand kwam ik Femke tegen, een jonge Nederlandse meid die aan het einde van haar reis zat. Ze had eerst een groepsreis gedaan en daarna nog een weekje op eigen houtje de boel verkent. Het was echter van groot belang de handdoek in de schaduw te leggen, want in de zon was het niet te harden en dat om 10:30u smorgens! Een verse kokosnoot leegslurpen onder de palmbomen en af en toe een duik in de warme zee.... Er zijn vervelendere dingen in het leven. 
Er zaten hier en daar ook locals onder de bomen en ineens slingerde een hele groep aapjes boven ons hoofd, opzoek naar eten waar niet op gelet werd.

Nou lijkt dat heel erg leuk natuurlijk, maar op een gegeven moment gingen de mensen om ons heen de aapjes voeren en dat is gewoon ontzettend dom. Doordat ze gevoerd worden, kunnen ze ook steeds agressiever worden en daarbij worden hun natuurlijke skills om eten te zoeken volledig verstoord. En ik heb de agressieve soort meerdere malen gezien in Bali, daar wordt je niet vrolijk van. Maar daarin tegen, oke oke...bracht het wel wat coole foto's op.

Omdat we het niet heel erg lang meer volhielden in de hitte, liepen we rond 1 uur naar de bushalte. Spontaan besloten we eerst een heerlijke lunch en dan de bus! 
Eenmaal in het hostel, hebben we nog een tijdje bij het zwembad gelegen en rond 4 uur heb ik mijn spullen gepakt.

Mijn nieuwe hostel: Hostel Plinio. Een stuk rustiger en eenvoudiger, maar wel van alle gemakken voorzien zoals een zwembad, een Mexicaans restaurantje en een hele leuke staff.
Na een enorm verfrissende douch en het afgeven van 100 kilo was, ben ik lekker gaan eten en op tijd naar bed gegaan. Ik kwam wel in gesprek met verschillende mensen, waaronder een hele club Nederlanders... Maar dit waren nou net niet echt mijn mensen om heel eerlijk te zijn en had ik ineens ook niet meer zo veel zin om massaal te socializen.
Toen ik dacht in alle rust en vrede te gaan slapen, kwam ik er pas achter hoe druk de ''doorgaande'' weg eigenlijk was. Er zaten geen ramen, maar alleen horren in de kozijnen en geloof me, je hoorde ALLES!
Precies door deze tekortkoming maakte dat de nachten vrij kort, want om half 6 schrok je al wakker van het verkeer. Maar goed, heb je tenminste wel wat aan je dag. 
Het was tijd om eindelijk het Manuel Antonio National Park te verkennen en dus werd ik om half 8 opgehaald. Ik was helemaal klaar voor een goeie wandeling en ik hoorde dat je relatief veel dieren kon zien zolang je maar met een gids was. Nu was dat ook allemaal mooi geregeld, dus ik was erg benieuwd! 

Ook in Costa Rica zijn wat covidskie regeltjes, maar als je dacht dat de logica in Nederland ver te zoeken was.... Hear me out: Ten eerste moet alles om 22:00u dicht zijn, nou vooruit dan (dat in momenteel ook in NL zo). Op de ene plek moet je 1,8 m afstand houden en op de ander 2 m (dat doet precies niemand). Mondkapjes zijn verplicht in het openbaar vervoer en op drukke plekken.... Ook in de buitenlucht op 100 meter afstand van anderen. Op zich was het bij de entree van dit park nog ergens te begrijpen, maar later in mijn reis word het nog gekker.

Ik was samen met een koppel uit Chili en een hele aardige gids. Om mij er voldoende bij te betrekken spraken ze allemaal geregeld Engels en dat maakte het ook een stuk gezelliger. 
Het is een prachtig park, maar buitenom apen en zo af en toe een reptielsoort  of insect, zie je vrijwel niks zonder de gids en zijn telescoop. Dat was eerlijk gezegd wel een beetje jammer en zo'n intense wandeling was het ook niet. Daarbij liepen er overal groepen mensen, dus alleen was je al helemaal niet! Het grootste deel van de tijd stonden we stil om van alles te bekijken door de telescoop + de paden waren gewoon vlak, makkie dus. De gids vertelde wel heel uitgebreid en enthousiast over alles wat we zagen en gezien ik best scherp was die ochtend, ontdekte ik ook nog al wat wildlife.
Het eindpunt voor de gids was bij de prachtige, parelwitte strandjes die behoorde tot het park. Er was nog een wandelroute die je zelf kon doen om mooie uitzichtpunten te bewonderen en het pad daarvan was een stuk avontuurlijker. Daarna ben ik even lekker in het kraakheldere water gaan zwemmen (ook om het zweet van me af te spoelen).
Omdat de hitte weer zo heftig was, bleef ik niet heel erg lang meer en vervolgde ik mijn tocht terug naar met hostel. De rest van de dag heb ik niet veel meer gedaan en de dag erna ook niet echt. Ik bereidde mij voornamelijk voor op het avontuur wat hierna zou komen. Ik bezocht nog wel even Quepos zelf. Ik wist dat er niet veel te beleven was, maar ik moest boodschappen doen en geld pinnen, dus nam ik gelijk maar een kijkje. 
Quepos is in mijn ogen nou niet bepaald een stad te noemen en het is al helemaal niet mooi of boeiend. Het is er best vies en heel erg armzalig. Het heeft een haven die wel redelijk mooi is en een soort ''boulevard'' die nog ongezelliger is dan de Vlissingse boulevard op een regenachtige maandag in januari. Als je er zo rondloopt is het bijna niet voor te stellen dat deze plaats het aanknopingspunt is voor een hele populaire bestemming!

Het was tijd om de tocht naar Drake Bay te maken. Ik had het ook wel een beetje gezien in Manuel Antonio. Er was maar 1 bus die naar Sierpe ging per dag, dus die kon ik absoluut niet missen en daarom was ik best nerveus.  De avond ervoor had ik nog gezellig zitten kaarten met een paar Amerikaanse kerels en een Zwitsers koppel. Het koppel, Kyana & Enrico vertrokken met hun huurauto de volgende dag naar Dominical, een klein hippie/surf plaatsje op de weg naar Sierpe en ze boden aan mij tot daar mee te nemen. Het zou een hoop gedoe schelen en volgens de route apps (ik heb er meerderen) zou mijn bus daar om half 2 aankomen. 
Het was dan wel kort, maar een ontzettend gezellig uitstapje. En Dominical was daadwerkelijk een heerlijk plaatsje met een authentieke hippie, bijna Ibiza-achtige vibe. 
Ik was ruim op tijd voor de bus, maar ik had gehoord dat ze nog al eens te laat kwamen. Nou had ik daar ook wel rekening mee gehouden, maar een bus is toch niet 30 minuten te laat?! Ik raakte een beetje in de stress, ik moest die bus hebben anders zou ik de laatste boot naar Drake Bay missen. 
Ineens kwam er een bus aan, maar (zoals verwacht) sprak de buschauffeur geen Engels en werd ineens heel erg ongeduldig toen ik probeerde duidelijk te maken waar ik heen moest. Hij ging echter naar een plaatsje wat Palmar Northe heet en daar zou ik een aansluiting hebben naar Sierpe. Oke, ik zat in ieder geval in een bus die de goeie kant op ging en ondertussen behoorlijk loom van de reispilletjes. Niemand in de bus sprak Engels en blijkbaar ging deze bus door naar Panama, hierdoor wist ik één ding zeker... Dit is niet de goeie bus, maar ik had ook geen andere keus. 

Palmar Northe. Het leek meer een soort vergeten dorpje langs de snelweg, maar ik moest eruit. De buschauffeur wees me vaag waar ik naartoe moest lopen voor de bus naar Sierpe en dus volgde ik de instructies. Het was geen fijne plek en er was geen westerling te bekennen. Ik kon nergens iets van een bushalte vinden en vroeg het bij een supermarkt waar GELUKKIG iemand was die in het Engels vertelde waar ik moest wachten. 
Daar zat ik dan, ergens in een random bushalte (als je het al zo kan noemen) in een raar dorpje waar meer dichtgetimmerd was dan een teken van leven gaf. Ik vroeg aan mensen hoe laat de bus kwam, het antwoord: 5:15 pm. Ik verslikte me in een slokje water en voelde de paniek door mijn aderen schieten. Mijn boot gaat om 4 uur, hoe kan dit, wat moet ik nu in GODSNAAM doen!! 
En nog geen 5 minuten na dat beangstende besef, reed er een taxi de straat in. Ik wist niet hoe snel ik op moest staan om er naartoe te rennen (helaas ging dat niet zo snel omdat er nog een grote rugzak aan me vast zat) en de man noemde Sierpe en de prijs al. Ik sprong in de taxi en hoopte dat ik er op tijd zou zijn. 
Uiteindelijk kostte het maar iets van 7 euro, dus het viel ook reuze mee. Bij aankomst in de haven stonden er een hele hoop mensen te wachten om op de bootjes te gaan. Dat was het teken... Godzijdank, ik had het gehaald. 

Op naar Drake Bay!