Dromen komen uit, als je het niet verwacht!

Ik ben nu 3,5 week op pad en ik kan de conclusie trekken dat ik deze reis weer heel anders ervaar dan voorgaande reizen. Voornamelijk op een zeeeeeer positieve manier, maar zoals ik al in mijn vorige verhaal vertelde kom ik mezelf ook vaak tegen en dat is soms best confronterend. 
Eén van die positieve dingen is, dat ik zo intens kan genieten van zowel grote als kleine momenten... En dat was ik toch een beetje kwijtgeraakt in de afgelopen jaren. Plus, ik heb mijn reis inmiddels ook definitief iets verlengd en dat zou ik niet doen als het niet naar mijn zin had! 

Dan is het nu tijd om te vertellen over de week die ik heb doorgebracht in Bahia Drake, Drake Bay.
Na de -nog al- ingewikkelde reis van Quepos naar Sierpe, had ik de boot gelukkig gehaald. Je kunt dan wel met een goeie 4x4 naar Drake Bay rijden, maar er zijn wel 4 rivieren om over te steken en dat is niet voor iedereen weggelegd. Dus pakken de meeste mensen de boot. 
Toen ik de bootjes zag, dacht ik ''met al die bagage en toeristen, gaan ze vast niet zo hard....Dus dit gaat ook weer even duren.'' Het eerste stukje uit de aftandse haven ging ook heel langzaam. Het was ook al snel duidelijk dat we dwars door de natuur moesten toen er ineens een paar krokodillen langs dreven. 
Na een paar honderd meter was de motor opgewarmd en SJOEEEFFF, daar gingen we vol gas over de kronkelende rivier. Het uitzicht was tegelijker tijd adembenemend. Met mangrove aan de oevers, onaangetast en diep groene gekleurd oerwoud erachter, smalle watergangen aan weerszijde en magisch hoge bergen op de achtergrond die goud kleurde in de laagstaande zon. De wind waaide de chaotische reis die hier aan vooraf ging volledig weg en terwijl iedereen van de ondergaande zon foto's aan het maken was, kwam er een klein kleurrijk vogeltje aan de andere kant van de boot en vloog op dezelfde snelheid tientallen meters mee. Toen hij weer wegvloog, sloot ik even mijn ogen en genoot van het zonnetje op mijn gezicht.
Na een goede 40 minuten bereikte we de open zee met een stevige stroming en behoorlijke golven. Met die snelheid over de golven, voelde ik me net een klein kind... Een achtbaan is er niks bij! 

De bootreis was een hele ervaring en ik vond het gewoon jammer toen we het strand bereikte, waar we het water in moesten om van de boot af te komen. Nou is dat niet echt een probleem, maar daarna moet je je rugzak of koffer nog aanpakken terwijl de golven tegen de boot aan botsen. Nu was ik heus niet de enige die dit al eens eerder had meegemaakt, maar ik heb al eens een rugzak in het water zien vallen (geloof mij, dat wil je NIET). Dus zo keek ik toe hoe dit een aantal keer maar net op het nippertje goed ging. hihi.

Ik had een ''hotel'' geboekt die ik als tip kreeg van het Duitse groepje dat ik ontmoette in Manuel Antonio. 
Mohagine hotel, ergens aan de rand van het regenwoud. Eenvoudig uitgelegd is het een grote tuin met hutjes voorzien van een tent of gewoon een openlucht slaapkamers, privé huisjes en een publieke ruimte met keuken. Hier en daar wat hangmatten en alle rust & vrede van de natuur, heerlijk! De eigenaar is echt een geweldige man en helpt je met al je plannen tot en met je weer weggaat.

Ik had de eerste 2 nachten een open hutje met een tent. Daarna wilde ik graag de 2-daagse trekking doen door Corcovado National Park en wéér daarna 2 nachten in een privé huisje, die wat luxer was. 
De 2-daagse tour ging helaas niet door. Om dat het boeken via internet al een paar keer mislukt was, vestigde ik mijn hoop op het feit dat ik bij aankomst nog kans maakte, maar helaas alles was blijkbaar al een maanden volgeboekt....Super. 
Een dagtocht kon gelukkig nog wel, maar dat betekende dat ik de volgende ochtend om half 5 mijn bed uit moest.
De reis was door alle spanning en sensatie al vermoeiend genoeg en dus kostte het niet veel moeite om vroeg te gaan slapen, zeker niet met de rustgevende krekel- en vogelgeluiden om me heen. 

Wonder boven wonder koste het geen enkele moeite om zo vroeg op te staan. Oke, de vogels zijn hier overduidelijk de wekker en dan heb ik het niet over zacht gezang en gefluit, maar meer geschreeuw wat je kunt vertalen in: WOOOOOORD WAKKEERRRRRR!!!
Het was nog donker toen we vertrokken en de zon ontwaakte toen we aan boord stapte. Het was ongeveer een uur varen naar de entree van het park en het kon volgende de kapitein zomaar wat langer duren.... Maar waarom..? Daar kwamen we snel achter.

Ik kon mijn ogen niet geloven. Terwijl ik het magische schouwspel in mij opnam, de boot langzamer dichterbij dobberde, sloeg mijn hart over en sprongen de tranen van geluk in mijn ogen. Walvissen, Bultrugwalvissen! Een moeder met haar speelse kalf.
Ik weet niet voor hoe lang we daar ronddreven, maar het had uren kunnen duren en op een gegeven moment waren ze nog geen 2 meter van de boot verwijderd! 
Het klinkt misschien wat overdreven.. Maar zo onverwachts, was het een ware droom die uitkwam om walvissen te zien in alle rust, veiligheid en vrijheid. Ik kan ook eigenlijk niet eens uitleggen hoe mooi het is om dat te zien en de paar foto's die ik heb weten te maken zullen nooit hetzelfde gevoel kunnen overbrengen. 
Het was in ieder geval één van de mooiste momenten die ik (tot nu toe) heb mogen meemaken in mijn leven. 

Toen ze verdwenen in de diepte, vorderde we onze tocht over de krachtige golven. De entree van het park is niet meer dan een klein strandje waar we (uiteraard) weer het water in moesten springen om van de boot af te komen. Hier was echter het meest bijzondere moment wat betreft coronaregels gaande. We moesten een mondkapje dragen, ons aanmelden, voeten afspoelen en aansluiten bij de gids. Daarna mocht het mondkapje weer af en liepen vrijwel alle groepjes mensen dezelfde kant op. 
Mijn groepje bestond uit Fransen, die ook nog eens Spaans spraken, maar amper Engels... Dus daar had ik niet zo veel aan. De gids sprak eigenlijk alleen voor mij Engels, maar ik voelde me toch een beetje buitengesloten en dat maakte het niet perse gezellig. Ach ja, ik kwam hier ook niet voor de mensen, maar de natuur. 
In Manuel Antonio was ik natuurlijk al met een gids geweest en dat was niet heel erg uitdagend betreft de wandeling. Omdat we als eerst wat standaard paadjes volgde en alle groepen elkaar passeerde was ik een beetje bang dat het erop zou lijken. Oke, we kwamen wel heel veel wildlife tegen (die zonder telescoop te zien was) zoals Brulapen en Neusberen. Kregen een berg interessante informatie mee, maar het werd pas interessanter nadat we ineens van het pad gingen om achter een Miereneter aan te gaan. Omdat het allemaal zo snel ging, lukte het niet om er een goede foto van te maken, maar ieder dier wat je ziet is bijzonder.
De terugweg naar het pad, verliep iets minder succesvol. Toen we het pad bereikte schrok ik me wezenloos van 2 enorme pijnsteken in mijn arm en mijn been. Ik was er van overtuigd dat ik goed oplette waar ik liep, maar waarschijnlijk had mijn rugzak net het puntje van een nogal specifieke boom aangetikt. De Stierenhoornacacia, die het huis is van grote, zeer agressieve rode mieren en die zaten op mijn kleren. In lichte paniek, gaf ik mijn camera aan iemand van de groep, gooide mijn tas op de grond en scheurde bijna mijn blouse van me af. Met een beetje hulp wist ik al die rot insecten van me af te krijgen, maar ik was zo geschrokken, dat ik ff moest bijkomen. Ken je dat gevoel dat je je knie gigantisch hard stoot en ja.... Nou zo voelt het dus. 
Ik was niet de enige die aangevallen was, maar de gids verzekerde ons dat het even een lelijke plek zou worden maar na een tijdje weer verdween. ''God, heb ik weer hoor'', dacht ik.

Gelukkig werd de gehele tocht daarna alleen maar beter en liepen we over het strand om twee Tapirs te vinden. Heerlijk verscholen onder wat omgevallen bomen lag een moeder met aan eenjarige jong. Als we heel voorzichtig deden, konden we erg dichtbij komen. Het zijn een soort Olifantjes, maar dan het formaat van een pony met een gladde donkergrijze huid en een slurfachtige neus.
We liepen nog een stukje verder over het strand wat bestond uit grof zand, aangespoeld koraal en hier en daar horizontale palmbomen. (Ja die groeien soms heel raar). 
Een groep witte vogels, die veel lijken op kleine meeuwtjes, vloog op nog geen 20 cm boven de zee. Zigzaggend en pijlsnel tussen de golven in de perfecte formatie. Een Vleermuisvalk landde in de top van een stervende boom en zeker 30 Pelikanen  zweefde boven ons hoofd in een grote V vorm. Om de zoveel meter wisselde de vogels van leider en balanceerde in een ongekend strakke lijn door de lucht. Fun fact: Vliegtuigen zijn op deze manier van vliegen, van Pelikanen, geïnspireerd. 

We verlieten het strand, liepen langs een waterpoel verstopt achter de zandheuvels. We liepen langs een paradijs van vogels. Witbuikreigers (in het Engels Tricolored Heron, wat iets logischer klinkt omdat ze meerdere kleuren hebben), Parkietjes, Ara's, toekans en nog veel meer soorten vlogen heen en weer. Het was zo'n prachtig zicht en we kregen ook even de tijd om het op ons netvlies te branden. 
Voordat we een korte pauze hadden bij het observatiecentrum Serena, doken we de jungle weer in. Ook het oerwoud bevat natuurlijk een enorm scala aan vogels en ondanks dat ik er al veel had gezien de afgelopen weken, wist ik hier ook nog een paar gevederde vrienden te vinden die ik nog niet had gezien! En als dat nog niet genoeg was, kwam een hele groep Slingerapen en Doodshoofdaapjes voorbij! 

De pauze was perfect om de liters zweet van je af te wassen, een verse fruit smoothie te drinken en even uit te rusten. We waren inmiddels al bijna 4 uur onderweg. Daarna wandelde we door een soort grasveld waar talloze vlinders om ons heen danste in de hete zon. Tijdens het laatste stukje door het woud vertelde de gids nog het één en ander over de flora en fauna van het park, alleen door de warmte en het feit dat iedereen in het Frans aan het lullen was (ja, de gids sprak zelfs Frans) volgde ik er niet zo veel meer van en keek ik dromerig om me heen. 

Eenmaal terug in Drake Bay kregen we nog een traditionele lunch en rond een uur of 3 liep ik weer terug naar Mohagine om vervolgens tot het avonduur in mijn hangmatje te dutten. 

Ook al had ik liever de 2-daagse tour gedaan, omdat je dan nog dieper de jungle ingaat, voor een 1 day-tour was het al een behoorlijk goede ervaring. 

Nog even een klein stukje informatie:
Corcovado National Park is sinds 1975 beschermd gebied en Corcovado is zo'n 42.500 hectare groot!

Het nationaal park bevindt zich op het schiereiland Osa aan de Stille Oceaan, in het zuidwesten. Vroeger werd naar goud gezocht in de rivieren, maar deze activiteit is tegenwoordig verboden. Door de grootte en de bio-diversiteit aan flora en fauna geldt Corcovado als een van de belangrijkste nationale parken van Costa Rica.

De enorme moeite die het kan kosten om er te komen en de dingen waar je allemaal rekening mee moet houden als je er verblijft, zorgen ervoor dat het weinig backpackers trekt. Maar als men echt een uniek stukje van de wereld wilt zien, is dit zeker één van de bestemmingen die alle mogelijke hindernissen waard is!