Het genot van eenvoud.

Het leven in Drake Bay is best eenvoudig en ondanks het feit dat er niet enorm veel toeristen zijn, is het geen verlaten dorp. De dag na de tour vulde ik ook met eenvoud, ontspanning en eten. Zelfs nu kwam ik nog in gesprek, tijdens mijn lunch, met een vrouw uit Nederland die voor het eerst echt alleen aan het reizen was. We zouden elkaars pad misschien nog kruisen in Puerto Viejo, maar dat soort dingen weet je nooit zeker. Hoe dan ook was het even heel erg gezellig.
In totaal zit ik hier voor 5 nachten, de meeste mensen blijven er hooguit 3, maar ik genoot wel van de rust en een natuurlijk ritme wat je automatisch dwingt om op tijd naar bed te gaan. 
Voor één nachtje verbleef ik in een open hutje met een bank, hangmat, kast, wasbakje en een groot stapelbed, wat niet meer dan een muggennet bevatte als afscherming. Geen ramen, geen horren (wel een dak uiteraard) en het was eigenlijk best leuk om praktisch gezien buiten te slapen! De overnachtingen op deze manier en in deze setting gaven me het gevoel van kamperen, maar dan net ietsje comfortabeler. Als het niet zo vochtig zou zijn en er geen gemuteerde, roekeloze super kevers s'avonds rondvlogen, had ik hier echt kunnen wonen. Werkelijk waar, die rust midden in de jungle en toch niet helemaal afgesloten van de beschaving.... 
De dag erna verhuisde ik opnieuw, dit keer naar een luxer hutje met privé badkamer (muren en horren). Nadat ik mijn spullen over de gehele hut had gestrooid, ben ik er even op uit gegaan. Buitenom het park (wat het grootste deel van 't schiereiland Osa bevat), kun je gewoon de weg volgen langs de kust en een prachtige wandeling maken. Op den duur kom je zelfs bijna geen verkeer meer tegen.
Voor ik het wist was ik een goeie 3 uur onderweg. Het laatste stukje liep ik over het strand. De stranden bestaan uit zwart zand, rotsen die dienen als golfbrekers en hier en daar wat aangespoeld koraal of een omgevallen boom. De begroeiing aan de rand, camoufleert het feit dat er mensen wonen en er zijn amper resorts te vinden in de omgeving. De zon brandde flink op mijn gezicht en ik was behoorlijk dorstig geworden, dus trakteerde mezelf op een verse mango smoothie als afsluiter! 

Oke, ik zat hier best lang en er was een enorm aanbod aan tours, dus ik had me niet één dag hoeven vervelen en elke dag ram vol kunnen plannen. Alleen de tours zijn best wel duur en ik moest het doen met het geld wat ik bij me had, dus buitenom de Corcovado tour, besloot ik alleen nog te gaan snorkelen op mijn laatste dag. 

Voor het gemak mocht ik weer net voor zonsopgang uit bed springen. Ik heb nu eenmaal een ochtendritme, wat ik zelfs op vakantie graag vasthoud en dus maakte ik met alle liefde een schaaltje vers fruit, yoghurt en granula klaar. Daarnaast een flinke mok Costa Ricaanse koffie, genietend van een ontwakende jungle en daarna.... Kan mijn dag beginnen. 
Ik moest om 07:00u bij het kantoor zijn van de organisatie. Flippers & een duikbril scoren en even later stond ik samen met zeker 60 mensen te wachten op het strand voor de bootjes. 
Om eerlijk te zijn was ik een beetje bang dat ik straks in het water lag met tig andere mensen en dat zou het een stuk minder leuk kunnen maken. Op zich viel onze groep wel mee en omdat het tempo hier vaak wat lager ligt dan wij westerlingen gewend zijn, zaten we om 08:00u een keer in de boot. 
Het was een uur varen naar Isla del Canõ, een van de plekken waar je het best kunt duiken en snorkelen in Costa Rica (zegt men). Onderweg werden we opnieuw verrast door walvissen!! Helaas waren ze dit keer kort te zien, maar ik had eerder al geluk gehad en keek nu gewoon toe terwijl iedereen opstond en foto's maakte. Dat was echter niet het enige wat we tegenkwamen en als de kapitein het ook zag, stopte we even. Zo kwamen we een Schildpad tegen, een Mantarog en ik ving nog een glimp op van een groep Dolfijnen. 

We hadden 2 keer een uur om rond te zwemmen. Ook al waren alle mensen in groepjes verdeeld op verschillende boten, in principe was iedereen op dezelfde plek en we moesten met zwemvest en al achter onze ''gids'' aan. Het is natuurlijk voor veiligheidsredenen, wat juist goed is, het was alleen net iets té georganiseerd. 
Maar goed, was het niet voor te doen.... Ik dook in het water en de onderwaterwereld was prachtig! Het koraal is niet zo kleurrijk, maar er zwommen oneindig veel prachtig gekeurde vissen. Ik vergat mijn irritaties direct en bewonderde de ene regenboogvis na de andere. Hele scholen geel gestreepte visjes zwommen onder ons door en op een gegeven moment zagen we een kleine haai, een gigantische pijlstaartrog op de bodem en kleine Mantaroggen sierlijk de diepte in verdwijnen.
Het is zo'n vredig en betoverend beeld om het leven onder water te zien. Soms krijg je even het gevoel alsof je door een telescoop naar een andere planeet gluurt. En later was misschien wel het hoogtepunt: de schildpadden, die in slow-motion even met mij mee leken te zwemmen. 
Omdat het redelijk bewolkt was die dag, was ik zowaar niet verbrand en dat is nieuw met snorkelen! Ik had best wat langer in het water willen drijven, of misschien wel oneindig lang naar deze planeet willen kijken. Het verveeld niet, ook al zijn je benen op den duur moe van het zwemmen, het is zo ontzettend fascinerend! 
Eenmaal weer terug op de boot, realiseerde ik me ineens dat ik best trek had gekregen en was het misschien maar goed dat we weer terug naar het vaste land gingen. 
Rond 13:00u stond er een heerlijk bord traditionele Casado voor mijn neus. Eén van dé gerechten die je hier overal kunt eten; witte rijst, zwarte bonen in saus, kip en groenten (en zo nu en dan patacones of gebakken banaan). Na zo'n tocht, ging dat er zonder moeite in!

Na verfrissende douch, een middagdutje en wat netflixen (ja dat doe ik ook af en toe), ging ik opzoek naar een avondmaal. Er is weinig keuze, maar aan het strand is er wel geteld één restaurant wat (blijkbaar) enorm populair is onder de locals en dat is altijd een goed teken! Omdat ik mijn tas nog moest inpakken (en daar wel even zoet mee zou zijn) en weer om 06:00u uit bed mocht, wilde ik het niet te laat maken. En die missie was bijna gefaald toen een ongelofelijk knappe kerel naar mij toekwam op het moment dat ik wilde gaan betalen en vroeg of ik met hem en een paar vrienden aan een tafeltje verderop een biertje wilde drinken. Wat had ik graag 'ja' willen zeggen, maar een stemmetje in mijn hoofd schreeuwde heel subtiel dat ik toch echt mijn tas moest inpakken. 
Misschien had ik best een biertje mee kunnen drinken en het zag er heel onschuldig uit (zoveel zal er niet gebeuren in een bomvol restaurant), maar ik ken mezelf, het blijft niet bij 1 biertje.... Stiekem vond ik het wel jammer en hij was echt zo knap, niet te doen.... Verdorie.

Het inpakken was gelukt en om half 10 lag ik bek af onder mijn klamboe. Er stond weer een lange en vermoeiende reis naar San José op me te wachten, waar ik één nachtje verbleef om vervolgens door te reizen naar Puerto Viejo.
Pura Vida Style zat ik om half 8 s'ochtens in de boot terug naar Sierpe. Wat had ik genoten van deze week op een gevoelsmatig eiland. Terwijl ik nog even in gedachte de week probeerde te hervatten, keek ik mijn ogen uit naar het landschap wat als een levend schilderij verscheen toen we in de ontwakende zon de riviergangen bereikte.