Bali heeft zo veel mooie verhalen.

Of dit een lang verhaal gaat worden....? Dat durf ik bij het typen van de eerste regels nog niet te verklappen.... Maar na een herkansing in Lovina heb ik het trauma van de vorige keer diep begraven in het zwarte zand en daar gaat dit verhaal over.

We zijn inmiddels weer in het berglandschap gestationeerd, om precies te zijn aan de voet van de Gunung Batur. Door middel van een onmogelijk hobbelig weggetje reden we echt de middle of nowhere in vanmiddag! 'Waar brengt hij ons nu toch weer heen' dacht ik, ondanks dat ik op de foto's had gezien hoe ons verblijf eruitzag, was de omgeving niet precies hetzelfde als de verwachting... Des al niette min, is het prachtig hier en na de spannende klim, kwamen we aan op een schitterend bescheiden plekje. 

Maar eerst, Lovina. Zoals ik al eerder vertelde waren mijn gevoelens bij Lovina een beetje gemixt. Ik begreep nooit zo goed waarom mensen zo gek waren op deze plek, misschien zitten ze gewoon allemaal in een achterlijk duur resort en komen ze alleen de kamer uit om even hun grote teen op het zwarte zand te laten rusten voor een paar fotosessies. 
Omdat de eerste ervaring gewoon weg vreselijk was, heb ik mezelf ook nooit open gesteld voor deze Dolfijn-lovende kustplaats. 

Ik had voor ons een leuk hotel geboekt, dicht bij het centrale punt van Lovina, inclusief zwembad, ontbijt en op de foto's zag het er allemaal erg goed uit. Mijn zoektocht naar het juiste verblijf heeft dan ook (bijna) weken in beslag genomen... 
De reis van Munduk naar Lovina was niet zo lang, iets meer dan een uurtje. Toen ik 3 jaar geleden deze kant op ging, had iemand mij vóór mijn reis verteld dat het Noorden van Bali extreem droog zou zijn, deze tijd van het jaar. September is een beetje de laatste maand van het ''Droge seizoen''. Toen, viel het eigenlijk reuze mee, natuurlijk was niet diep groen en in volle groei en bloei, maar heel erg droog was het niet. Dit keer reden we een flink stuk langs de noordkust, maar na mate we het berglandschap omruilde voor het platte kustgebied, had het meer weg van een scene uit een Cowboy film in the Wild Wild West. De temperatuur schoot ook omhoog met bijna 10 graden en onze chauffeur vertelde dat dit 1 van de weinige streken was die misschien 1 of 2 keer regen heeft gezien dit hele seizoen. Het enige groen wat er nog over was, waren de bladeren aan de bananenbomen en de gesproeide landbouw akkers. 
Zodra we Lovina binnenkwamen, werd het wel wat groener, al was dat gewoon de schijn van grote, chique resorts waar deze bewoonde wereld mee begint. 

Misschien is het al een beetje duidelijk geworden, maar ik heb een lichte vorm van haat voor de resorts en mega hotels gecreëerd. Het is misschien ergens een vleugje hypocriet van mezelf om daar verachting voor te hebben als mede toerist, maar de bouw van al deze prachtige luxe is wel één van de redenen dat dit eiland stukje bij beetje zijn pure schoonheid compleet ten onder ziet gaan....

Oke, de drukte in het verkeer neemt toe en na een straatje naar links en een heel klein straatje rechts in te rijden komen we aan bij ons hotel. Mama en ik waren bijna met stomheid geslagen!! We wisten dat het er goed uitzag, maar het zag er fantastisch uit! We werden vriendelijk ontvangen en na het zien van onze kamer kon ons Lovina-avontuur al niet meer stuk. Om te beginnen heb ik mama de omgeving een beetje laten zien en stuitte we al snel op vrijwel de enige mini spa in de buurt. Dus ja, om de spierpijn van Munduk eens onder handen te laten nemen, besloten we voor een heerlijke massage te gaan. Man, wat is dat toch lekker! 

We hadden maar 2 nachten in Lovina, dus wilde we onze tijd zo optimaal mogelijk benutten. Daarom huurde we beide een scooter voor de rest van de dag en zijn we naar de Holy Hotsprings en een boeddhisten tempel geweest. Ja ja, mama ging ook op een scooter!! Het was een heerlijk toertje en we genoten van de warme wind die onder onze helm, langs ons gezicht streek. Naar beide punten ben ik 3 jaar geleden ook geweest en ik wist zeker dat mama deze ook leuk zou vinden. Vooral de Holy Hotsprings, is een plek voor de lokale bevolking. Het water is misschien niet sprankelend schoon, maar het is heerlijk voor een warme duik en het idee dat je je echt ''schoon'' wast (dan bedoel ik dus dat alle negativiteit van je afspoelt) is gewoon leuk. Daarna reden we naar de Tempel. Het is een prachtig complex met verschillende prachtig versierde gebouwtjes waar men meerdere keren per dag, bidt en mediteert. Ze waren wel een deel aan het verbouwen en er waren ook wat vernieuwingen met de vorige keer, dus dat was voor mij een leuk detail. Op de terugweg werden we kriskras door een dorpje gestuurd en kwamen we tot stilstand door een grote stoet mensen die een crematie ceremonie uitvoerden. Een zeer mooie ervaring om dit tegen te komen, zeker voor mama! Deze ceremonies kom je vaker tegen, maar soms moet je geluk hebben, wil je op het juiste moment aankomen. 
Voor de rest verliep onze terugweg prima en na een heerlijke avondmaal op het strand met een fantastische zonsondergang besloten we nog heel even een duik in het warme zwembad bij het hotel te nemen. 

Terwijl wij lekker lagen te dobberen in het zwembad en genoten van een kraakheldere sterrenhemel, kwamen de manager en zijn assistent langs voor een kennismaking. Net als in Munduk zijn de locals hier een stuk oprechter geïnteresseerd in wie je bent en waar je vandaan komt. Zo kwam ik uiteindelijk met Alit (de assistent) in een heel erg boeiend gesprek terecht. In eerste instantie wilde de mannen heel graag van ons weten wat we vonden van het hotel en wat ze wellicht konden verbeteren. Alleen wij voelde totaal geen behoefte hun te wijzen op verbeteringen! Wat ons betreft was het echt helemaal prima zo, natuurlijk de badkamers mogen mooier en bla bla, maar dat zijn dingen die horen niet thuis in de kleine hotelletjes en homestay's. Die luxe hebben we thuis ook en we zijn nu eenmaal in een arm land, wat al onmogelijk veel doet om het toerisme tevreden te houden. Ze legde ons uit dat hun team nu slechts een paar maanden in dit hotel zit, daarvoor heeft het jaren lang leeg gestaan en zij hebben er echt iets moois van gemaakt.

We kregen een biertje van de manager en op een geven moment voerde ik een innig gesprek over het Hindoeïsme, de lokale bevolking en de verschillen tussen ons dagelijks leven en dat van de Balinezen. Het was zo mooi wat hij vertelde, zo leerde ik een aantal woorden uit het Sanskriet: 
Tat Tvam Asi: Letterlijk vertaald betekent het, dat bent u, u bent dat. Maar het wordt hoofdzakelijk vertaald als: het zelf- in zijn oorspronkelijke, zuivere, oertoestand. Identificeerbaar met de Ultieme Werkelijkheid die de grond en oorsprong is van alle verschijnselen. (Snap je het nog?)

Ik geef een simpeler voorbeeld, wij mensen zijn allemaal hetzelfde en zijn van hetzelfde materiaal, alleen ieder heeft een andere vorm. Als je bijvoorbeeld de oceaan hebt, en je vult verschillende flessen met water uit de oceaan…. Dan zijn ze allemaal anders van vorm, de inhoud en afkomst is precies hetzelfde. 
Met deze uitspraak bedoelen ze dan ook wel, ik ben jij en jij bent mij. 'Waarom zou je dan iemand pijn willen doen die hetzelfde is als jij?' Zei Alit, aan het eind van zijn uitleg. En zo ging het gesprek verder. Voor vele klinkt dit al snel zweverig en het is niet ieders favoriete onderwerp om daar nu een uur lang in je bikini met een biertje over te praten. Maar voor mij helderde het zo veel op, ik vind het zo ontzettend interessant en eigenlijk gewoon heel erg mooi om iemand daar met zoveel liefde en passie over te horen vertellen. Het raakte mij echt. 

Na een goede nachtrust, werden we de volgende ochtend om (ongeveer) 08:15u s'morgens opgehaald voor een snorkeltrip rond het eiland Pulau Menjangan, helemaal naast het westelijke puntje van Bali. Een steenworp afstand van Java, kun je het bijna noemen. We waren met een niet al te grote groep, met 2 duikers en de rest snorkellaars. 

We hadden plezier en het is een prachtig stukje koraal wat onderdeel is van een beschermd natuurgebied. Dat moet ook wel, want het koraal is al heel schaars geworden in Indonesië. De trip was in 3 delen gesplitst, waarvan het 2e deel bestond uit een lunch op een klein stukje strand. Wit zand, glashelder blauw water en een brandende zon, maakte dit het perfecte ''verlaten'' strandje, zo uit een ansichtkaart. En dan laat ik de, magische onder-water-wereld met een ontelbare hoeveelheid aan vissen, koralen en kleuren aan de verbeelding van de lezer over. Want het is simpelweg onbeschrijfelijk, zo mooi. 

We waren pas rond 15:30 u s'middags terug bij ons hotel, moe maar voldaan. Waardoor we de rest van de middag vulde met het drinken van een Mango Juice, een wandelingetje langs het strand en een duik in het zwembad. 

Zo kwam ons verblijf in Lovina langzaam aan zijn einde en zijn mijn trauma's compleet weggespoeld. We hebben mooie herinneringen om van na te genieten als we straks weer voet zetten op Nederlandse bodem en kunnen we met een gerust hart weer nieuwe avonturen tegemoet gaan hier in Bunbulan-Kintamani. Om maar te beginnen met de Batur-trekking vóór zonsopgang.  

Foto's en ons vervolg hier tussen de vulkanen volgt 14 september!