Lach met je hart en iedereen lacht terug.

Wat is er in korte tijd toch ontzettend veel veranderd op Bali. De verlaten plekjes zijn genadeloos ontdekt door ieder die voet zet op dit eiland en ik krijg steeds sterker de indruk dat de locals zich volledig gewonnen geven aan alle gemakken die toeristen verwachten. 

Voor we de drukte weer opzochten in Ubud, hebben we eerst nog 2 nachten in een van de diepste lokale en verlaten plekken begeven. We wilde graag de vulkaan Gunung Batur beklimmen en mij leek het een goed idee om dan ook ergens in de buurt van de Batur te overnachten. Het werd dus een hostel waar ook aparte kamers waren. Al zei het adres dat we in Kintamani zouden belanden, de daadwerkelijke locatie was in een heel klein, heel eenvoudig dorpje aan de rand van de vulkaan en het bekende kratermeer. Genaamd Bunbulan.

We maakte met alle enthousiasme kennis met de eigenaar van het hostel: Krisna. Ik geloof dat ik nog nooit iemand heb ontmoet met zoveel vrolijkheid, wauw deze vent is echt naar iedereen -hele dagen door- super blij! Hij vertelde ons van alles, over hemzelf, het hostel, de omgeving en natuurlijk waar we voor kwamen. 

Hij is bijvoorbeeld in hart en nieren Hindoestaans, maar hij heeft ook het een en ander afgereisd omdat hij zijn hart heeft opengesteld voor de wereld. Doordat het rondreizen voor hem steeds moeilijker werd, naarmate hij ouder werd en als ''Hoofd'' van het dorp werd benoemd moest hij de juiste balans vinden tussen zijn verplichtingen en passies. Daarom besloot hij enkele jaren geleden dit hostel op te bouwen. Voor hem is dat de ideale manier om zijn dagelijks leven goed te onderhouden en toch veel te leren over allerlei andere nationaliteiten. En geef toe, best een goeie toch?! 

In de middag dat we aangekomen waren en lekker zaten te praten, wachtte we ondertussen op een van zijn eigen taxichauffeurs om ons wat mooie plekjes te laten zien in de omgeving. Non-toeristische plekjes. Hij had ons een waslijst met dingen gegeven, ook voor onze volgende bestemming, Ubud. 
In de tussentijd kwam er ineens een Amerikaanse jongen vluchtig van zijn scooter en stormde naar ons toe. ''He, are you the owner'' zij hij op een zeer opdringerige manier, Krisna knikte en zei heel vriendelijk, ''Sit down and relax, did you book?'' De kerel werd nog ongeduldiger en zei lichtelijk geïrriteerd dat hij inderdaad had gebookt via Hostelworld.com en dat hij erg veel haast had, dus graag snel in wilde checken, zijn koffer wilde afgeven en weer kon gaan. Krisna was een beetje van stomheid geslagen en probeerde de jongen duidelijk te maken dat hij gewoon even moest gaan zitten, wat zijn naam was zodat hij eerst eens de boeking kon opzoeken. Dat nam hij niet voor lief en werd ineens heel erg boos, waarop Krisna zijn ontspannen, gastvrijheid op het punt stond te verliezen. De jongen bleek de zonsondergang te willen zien, althans dat was zijn reden voor haast (het was nog geen eens 3 uur.....) en uiteindelijk liep het bijna uit op een gevecht. We begrepen er echt helemaal niks van en voor Krisna was het net zo verbazingwekkend. Het legde hem uit dat hij gewoon rustig aan moest doen, je moet hier op Bali niet aankomen met een haastige instelling en zeker niet op die manier. Blijkbaar had hij het hostel al betaald, maar Krisna had het gehad en bood hem het geld aan om vervolgens op te rotten. Deze mensen hoeft hij niet in zijn huis. 
Bizar brutaal en een ontzettend rare kerel. Het ergst vind ik nog wel dat hij op een gegeven moment de opmerking maakte naar Krisna ''It might be your home, for me it's just a hostel''. Toen hij eenmaal weg was, was iedereen volledig van stomheid geslagen. Wat was er zojuist gebeurt joh. 

Zouden er veel van dit soort backpackers zijn? Waarom zou je je zo gedragen als je simpelweg gewoon te gast bent in een vreemd land, waar iedereen je wilt helpen en met open armen ontvangt? Ik mag hopen dat ze schaars zijn, want als je met zo'n instelling gaat backpacken, moet je heel erg snel een andere hobby gaan zoeken. 

Maar goed, na dit zeer bijzondere tafereel, kwam eindelijk onze chauffeur aan. We reden over allemaal hobbelige gevaarlijke weggetjes richting het Batur Meer. Er stond aan de rand een groot gouden standbeeld van de Godin van het Meer. Krisna heeft de bouw van dit prachtige beeld in actie gezet en samen het met alle dorpelingen gerealiseerd. Daarnaast lag een kleine tempel en via een zeer gammel en professoris bamboo bruggetje kwamen we uit op een wonderlijk mooie uitzicht plek. Het leek even of we ons bevonden in Vietnam en het was er zo ontzettend stil, dat alleen de natuurlijke geluiden de achtergrond muziek maakte. 

Daarna reden voor door naar een Vleermuizengrot, die blijkbaar heel onbekend en bijzonder was. Wat mij betreft waren nu op een zodanige bestemming, dat het in elk straatje leek alsof het toerisme hier nooit voet zou willen zetten. 
De grot was inderdaad heel erg bijzonder, we weten namelijk allemaal dat vleermuizen nachtdieren zijn en nauwelijks in daglicht te vinden zijn. Hier was dat duidelijk een ander verhaal. Een deel van de grot viel in het daglicht en iedere centimeter van dit hoge, ongerepte gesteente was bedekt met vleermuizen van alle maten!! Je neus-zintuigen moet je even helemaal uitschakelen en om te voorkomen dat je onder de stront zit, kun je niet te dichtbij komen... Maar wauw, wat was dit een geweldig schouwspel om te zien! 

Hierna reden we wat rond in de omgeving en rond 5 uur waren weer terug. We ontmoette wat meer mensen die in de tussentijd waren aangekomen, waaronder een Frans stel en een Nederlands meisje Eline, ze vroeg of we de zonsondergang wilde bekijken vanaf de berg achter ons hostel (Bunbulan Hill). Het was een klein stukje lopen en een korte klim naar ongeveer het midden van de berg, waar we met z'n vijven van een prachtig en vredig uitzicht genoten, wachtend tot de zon verdween achter de bergen aan de horizon. Het is een gebied met 90 procent boeren en zo leek het landschap perfect georganiseerd met allemaal verschillende akkertjes. 

We gingen vroeg naar bed allemaal, want de volgende ochtend was het dan zo ver. Om half 4 werden we wakker gemaakt en na een klein ontbijtje werden we met een klein pick-up trucje naar de startplaats van de wandeling gebracht. Onze groep bestond uit 8 mensen en 2 gidsen. Het was vrij fris toen we begonnen, net aan 18 graden, maar een ideale temperatuur om in te beginnen en het was zo ontzettend helder dat je bijna verblind werd van de hoeveelheid sterren aan de zwarte hemel. Het was een behoorlijk pittige klim en mama kreeg gelukkig een beetje hulp van één van de gidsen. We pauzeerde een aantal keer, namen ieder een beetje een eigen tempo aan en toen we bijna boven waren begon de lucht al langzaam te kleuren. We kwamen bij het drukke punt van de top aan, waar zo ongeveer 1000 mensen zich verzamelen na de klim via de andere kant. Wij liepen echter helemaal rondom de krater en hadden ons eigen uitzichtplekje. 

De zon kwam op, het enige waar geen mens ooit invloed op mag hebben. De grootste vuurbal in ons sterrenstelsel. En het feit dat je kapot bent, heel erg koud hebt en waarschijnlijk vol blauwe plekken zit, is in één klap volledig uit je gedachte verdwenen. Het was zelfs zo helder dat de Gunung Rinjani (de actieve vulkaan van Lombok) zichtbaar was! 
Ik weet niet hoe het beter te beschrijven is, dan een schouwspel tussen hemel en aarde vol glorie en alle kleuren die er maar bestaan. 

De terugweg bestond niet uit een rechtstreekse wandeling terug naar beneden. We liepen na de opgang een stukje lager naar een andere krater waar de laatste lava eruptie in 1963 plaatsvond. Daar werd een 2e ontbijt voor ons bereid met warme koffie en thee, gekookte eitjes en bananatoast in de warmte bronnen van de krater. Doordat de grond warm was, konden we er lekker zitten en een beetje bijkomen. Na deze zeer bijzondere manier van ontbijten vervolgde we onze tocht door de lavazandvallei. Een te gekke tocht, met hier en daar genadeloos smalle paadjes langs diepe afgronden en glijpartijen naar beneden waardoor onze schoenen volledig gevuld waren met zwart korrelzand. Ons eindpunt was niet ver van de ''Lucky Temple'', deze tempel heeft zijn naam te danken aan het feit dat de lavastromen precies vóór de tempel stopte! 

We waren rond 10 uur weer terug bij het hostel en nadat we even onze trip met z'n alle evalueerde, heeft iedereen zich even terug getrokken met een ''middagdutje''. Om 2 uur spraken we met een klein groepje, waaronder de, net aangekomen, Marokkaans/Spaanse jongen Ayoub om naar de Hotsprings te gaan. Ayoub is de Hotsprings niet in geweest, de entree was ook niet heel erg goedkoop (ook niet voor Nederlandse begrippen). Des al niette min ging hij de omgeving verkennen en genoten Ik, mama, Eline en een Duitse jongen Lucas van deze goddelijk luxe baden. Dit hadden we ook wel verdiend en na 2,5 uur in het warme water dobberen waren we volledig zen. De avond werd niet tot in de laatste uurtjes benut, iedereen was moe en we gingen allemaal de volgende dag weer onze eigen weg. 

Alles gaat hier op het dooie gemakje en iedereen is vriendelijk en respectvol naar elkaar, zowel het personeel als de gasten. De volgende ochtend genoten we nog even van de geruisloze rust in het hostel, vóór wij, Eline en Ayoub doorgingen naar het levendige en drukke Ubud. We namen afscheid en na een gehele knuffelsessie stapte we de taxi in richting het Artistieke Hart van Bali. 

In de middag kwamen we aan bij mijn geliefde verblijf, Dewa Hostel. Ik had honderden andere, mooiere en luxere verblijven kunnen boeken, maar ik wilde gewoon heel graag hier heen. Centraler kun je het bijna niet hebben en ik wist dat de bedden goed lagen en de douch warm was! Dat is best fijn zo nu en dan....!

Die middag heb ik een paar dingetjes laten zien in de bekende straten van Ubud. Het viel me al gelijk op dat deze stad nog drukker is geworden dan ik me kon herinneren. Wat vooral opviel was het feit dat er niet zo veel backpackers rondliepen, maar juist heel gezinnen en decadente toeristen! En het was juist een echte backpackers-stad... Maar goed, bekend verhaal inmiddels. We namen een goede massage, trakteerde onszelf op een heerlijke maaltijd en lagen redelijk op tijd onder de veren.

We hadden voor 4 nachten hier geboekt. Althans, dat heb ik tussendoor nog aangepast van 3 naar 4. 
Het was de volgende dag al vroeg warm in de stad, in de ochtend is het dan nog niet zo heel erg druk, maar druk genoeg om je al om 10 uur te irriteren aan koppeltjes die de gehele stoep in beslag nemen en niet voor je opzij gaan... Je zou ze...
Na een leuk bezoekje aan het Monkey Forest, liepen we via een andere straat naar de bekende souvenir markt van Ubud om daar eens wat leuke dingetjes te kopen. Op de een of andere manier voelde ik mij niet zo fit die dag, nu hadden we al van te voren besloten een beetje te relaxen de eerste dagen in Ubud, dus het was geen ramp. Toch zijn we de hele dag buiten de deur geweest en na een heerlijke lunch bij één van mijn favoriete koffietentjes, hebben we lekker rondgeslenterd door de stad. 

In de dagen die volgde zijn we een stuk actiever geweest. Op zaterdag eind van de ochtend zijn we lekker gaan wandelen. Een stukje uit de drukte, kwamen we een warung tegen die vrijwel ieder gerecht op hun kaart van zelf geproduceerde ingrediënten maken. (Ik kende deze plek al van de vorige keer, alleen toen was het slechts een kleine warung, met een mooie moestuin.) Nu bestond het uit meerdere zit gelegenheden en was het mogelijk zelf ingrediënten te plukken om vervolgens de koks er iets heerlijks van te laten maken. 
Na een rondje door de prachtige, grote moestuin en de aangesloten rijstvelden besloten we een (relatief duur), maar heerlijk bakje koffie met een soort gebakje te nuttigen. Daarna liepen we verder, ver van de drukke stad en voor we het wisten liepen we langs stijlen bochtige weggetjes midden in de jungle. Ons plan was door te lopen naar een gigantisch platvorm van rijstterrassen, maar toen we eindelijk de stijlen weggetjes naar boven hadden overleefd, bleken deze terrassen nog zeker 10 kilometer lopen te zijn. Nu lijkt dat best mee te vallen, maar in deze vochtige warmte, kun je het beter zien als het dubbele. Des al niette min, liepen we een andere weg terug en kwamen we ook langs een stukje magnifieke rijstterrassen. Een weggetje over de rug van de heuvels, langs schitterende woningen, wat belachelijk luxe resorts en stukjes onaangetaste natuur. En doordat er geen scooters of auto's konden komen, was het er heel rustig. 
Rond half 4 waren we pas terug en na een korte opfrisbeurt gingen we een leuk plekje zoeken voor een gezichtsbehandeling. Daarna besloten we een keer geen Indonesische menukaart te bewonderen, maar zijn we bij een (echte) Italiaan pizza gaan eten. Het was druk en de meisjes van de bediening waren non-stop in de weer. Uiteraard een zeer bekend tafereel, alleen het viel mij een beetje op dat de meisjes (locals trouwens) een beetje onder druk werden gezet door de twee Italiaanse dames die arrogant rondkeken in hun top draaiende tent. Toen we hadden afgerekend, vroeg ik aan één van de meisjes of ze het wel leuk vond hier te werken. Ze klikte aarzelend ja en vertelde me dat ze nog studeerde. Maar ik zag gewoon dat ze het eigenlijk niet naar haar zin had. Een ander meisje, Diva was haar naam, vroeg ik hetzelfde bij de uitgang en zij was een stuk eerlijker. Ze vond het eigenlijk helemaal niet leuk hier, de eigenaressen waren best gemeen, alleen ze had weinig keuze. Werk is werk, hier en je mag allang blij zijn als je dat hebt hier als local. Ze vroeg met een beetje hoop, of wij zelf ook een restaurant hadden hier, maar toen ik vertelde dat we hier slechts aan het rondreizen waren, zag ik de moed weer in haar schoenen zakken. Ze wilde weten of ik ook Instagram had, zodat ze me kon volgen (wie heeft er tegenwoordig nou geen social-media, hihi). We liepen terug naar ons hostel en de korte gesprekjes met de meisjes gaf helaas weer een beeld van de realiteit hier. En ergens kan ik gewoon niet begrijpen waarom ze op die manier behandeld worden, zeker als ik kijk naar mijn eigen werkplek, waar ik me zo thuis voel alsof het een beetje familie is! 
Mama ging op tijd naar bed, alleen ik dronk nog wat biertjes in het gezelschap van een Italiaanse/Ierse jongen, die dezelfde middag was aangekomen en zocht naar een volgende bestemming waar hij meer tussen de locals zat. Ik vertelde hem over Bunbulan en uiteindelijk hebben we de hele avond gezellig zitten praten over van alles.

Na een goede nachtrust en een lekker ontbijt hadden we 2 scooters besproken. Ik had een leuke route gemaakt en daar zouden we de dag prima mee doorkomen. Toen we eenmaal naar onze scooters liepen, bleek er nog maar 1 scooter te zijn en ineens was de rest al verhuurd. Dat was even een domper en weer typisch van hier. ''Oh ja sorry, ze zijn allemaal verhuurd, succes, doei.'' Soms he..... Maar ja, we probeerde het nog ergens anders, maar blijkbaar waren alle scooters ineens verhuurd. Ik had geen zin om eerst heel de stad rond te gaan lopen, opzoek naar 2 scooters en dus dacht ik, wat kan mij het schelen we vragen wel een taxichauffeur. 

Zo zijn we uiteindelijk de hele dag heerlijk op pad geweest en hebben we ook nog wat dingetjes bezocht die niet in onze planning zat. Zo begonnen we bij een koffie plantage. En gelukkig hadden we dat al eerder gedaan waar we ook een uitgebreide rondleiding kregen, want hier werden we regelrecht naar de tafel gebracht om de koffies te proeven. (Dat is overigens ook het leukste natuurlijk) 
Daarna reden we door naar een schildersatelier,  waar we zeer uiteenlopende en beeldschone kunst zagen. We konden al dat moois natuurlijk niet meenemen en met de prijzen die zij er voor vroegen paste het ook niet in ons budget. Toen onze gids in de galerij doorhad dat wij niks gingen kopen, liet ons een beetje aan ons lot over en jutte ons af en toe een beetje op om door te lopen. Tja... Ze zijn niet allemaal even hartverwarmend vriendelijk...

Na deze vluchtige museumwandeling reden we naar een zilversmederij en dat was wel heel erg interessant, vooral ook heel erg mooi om allemaal te zien. 
We hadden een gezellige taxichauffeur, die duidelijk blij was met ons als vriendelijke toeristen en in voor leuke gesprekken. Of misschien waren het gewoon de dropjes die ik uitdeelde. 
We vervolgde ons tripje naar de Tegenungan Waterfall. Daar konden we een beetje dobberen in het water en het bleek een leuke plek te zijn. 
Eenmaal daar, dacht ik ''oh leuk een nieuwe waterval, wel heel toeristisch maar we kunnen wel zwemmen''. Er waren minstens 6 of 7 warungs, tig winkeltjes en iedereen liep in zwemkleding. Na 165 traptreden, waren we beneden. Bovenop de kliffen aan de overkant was een groot restaurant/bar/weet ik veel iets gebouwd. De bekende Bali-Swings bevonden zich hier ook en er klonk een lekker lounge muziekje. Toen ik eenmaal in het water stond, herkende ik de plek ineens. Ik was hier 3 jaar geleden ook geweest, na een flinke fietstocht! Er was alleen 1 klein verschil met nu, toen was er nog helemaal niks en door middel van een levensbedreigende trap naar beneden kwam je bij een verlaten platvormpje uit. De waterval was 2 keer zo breed en buitenom pootjebaden kon je het water verder niet in. Nu.... Is het gewoon 1 grote badplaats voor een perfecte reportage aan foto's.

Het is weer een spijtig moment om te zien, dat er zo bizar veel moet wijken voor al dat toerisme. Dat is natuurlijk al jaren zo op Bali en het word steeds moeilijker verlaten plekjes te vinden, maar wat hier is gebeurd is slechts 3 jaar tijd.....? 
Om van deze shock te bekomen, bestelde we verse jonge kokosnoten en daarna bracht Wayan ons naar een Houtsnijderij. 
Tot slot reden we naar de Gunung Kawi, de koningsgraven. Ik wist dat dit gewoon een hele mooie plek was en wilde het graag aan mama laten zien. Gek genoeg was het niet zo druk met andere toeristen en je moet er ook weer een flinke klim voor overhebben op de terugweg, maar het was een mooie afsluiter van onze dag. 

Hiermee sloten we ons verblijf in Ubud af en heb ik de plannen een klein beetje aagepast, betreft onze volgende bestemming. Dat zou oorspronkelijk Nusa Penida zijn. Maar door zo veel angstaanjagende verhalen gehoord te hebben over de wegen daar (waardoor je eigenlijk niet veel kunt behalve wandelen) heb ik besloten naar Nusa Lembongan te gaan. En daar genieten we nu op de ultieme vakantiemanier van onze laatste week, hier, in dit enerverende Paradijs. 

Foto's volgen snel en ik ga hierna een lijst maken met leuke tips voor nieuwe reizigers in Bali.